Κατά τήν ἑβδομάδα τῶν παθῶν τοῦ Κυρίου πλήθη κόσμου θά γεμίσουν τούς ναούς. Θά συγκινηθοῦν καί πάλι, καθώς θά ἀντικρίζουν τόν Χριστό νά πάσχει καί νά ὑποφέρει. Ἕνα μυστικό ὅμως συνήθως μᾶς ξεφεύγει. Προσέχουμε τά ἐξωτερικά καί μᾶς διαφεύγει τό βαθύτερο νόημα. Τόν σταυρό ὁ Χριστός ὡς Θεός μποροῦσε νά τόν ἀποφύγει. Ἀλλά δέν μποροῦσε νά ἀποφύγει τόν ἐσωτερικό πόνο γιά τή σωτηρία τῶν ψυχῶν· ὁ ὁποῖος εἶναι αὐτός πού τόν ἔφερε καί στόν σταυρό. Ἡ ψυχή του ἦταν «περίλυπος... ἕως θανάτου.» Καί «ὁ ἱδρώς αὐτοῦ ὡσεί θρόμβοι αἵματος» ἔπεφτε στή γῆ, καθώς «ἐγένετο ἐν ἀγωνίᾳ». Αὐτός ὁ πόνος του διαπερνᾶ καί σήμερα ἀκόμη τίς σκληρές καρδιές μας καί τίς ἀναγεννᾶ. Νά πονέσεις ἐν Θεῷ γιά τά δικά σου καί γιά τόν ἄλλο. Νά τόν συμπονέσεις, νά ἔλθεις στή θέση του. Αὐτό τρέφει τήν ψυχή. Εὐφραίνεται ἔτσι ἡ ψυχή καί καθαρίζεται.

Ὁ ἅγιος Λάζαρος εἶναι πολύ δικός μας, καταδικός μας, καθώς ἔχουμε ἐδῶ τεμάχιο τοῦ ἁγίου λειψάνου του. Καί καθώς εἶναι φίλος τοῦ Χριστοῦ, καί ἐμεῖς διά μέσου τοῦ ἁγίου εἴμαστε φίλοι τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν βρεῖ κανείς ἕναν φίλο πού μπορεῖ νά τοῦ ἔχει πλήρη ἐμπιστοσύνη, καί ἀνταποκρίνεται ὁ φίλος ὅσο μπορεῖ ὡς ἄνθρωπος, εἶναι κάτι σημαντικό. Οἱ δύο φίλοι δέν ἔχουν κοινωνία, ἐπικοινωνία ἁπλῶς θεωρητική. Ἔχουν ἕνα βίωμα. Ἤ, ὅπως ἡ μάνα ἔχει τό παιδί της· τό βιώνει αὐτό. Ἔχουμε πολλά τέτοια μέσα στή ζωή τήν ἀνθρώπινη. Βέβαια, δέν εἶναι αὐτά ἡ πνευματική ζωή. Ἀλλά ἔχει ἔτσι κανείς μιά κάποια ἰδέα, μιά ἐμπειρία, γιά νά καταλάβει τί σημαίνει ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Θεός καί ὅτι ἀνεπιφύλακτα μᾶς δίδεται καί μᾶς δέχεται καί ὅτι αὐτός εἶναι τό πᾶν. Ὁ ἅγιος θά πρεσβεύσει ὑπέρ ἡμῶν, γιά νά γίνει στήν ψυχή μας ὅ,τι χρειάζεται.

Ὁ Χριστός ἔλεγε ὅτι θά ἔρθει ἡ ὥρα πού θά σταυρωθεῖ ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου. Νά την, ἔρχεται –«ἐλήλυθεν ἡ ὥρα»– εἶναι οἱ τελευταῖες ἡμέρες, ἤδη ἀνεβαίνει στά Ἰεροσόλυμα. Καθώς πλησιάζουμε τή Μεγάλη Ἑβδομάδα καί τό Πάσχα, νά συνειδητοποιήσουμε, σᾶς παρακαλῶ, ὅτι ἦρθε ἡ ὥρα νά ἀλλάξουμε, νά γίνει στόν καθένα μας αὐτό τό θαῦμα πού ἔγινε σέ ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι πίστεψαν στόν Χριστό καί ἄλλαξαν, καί ὁ Χριστός τούς συγχώρησε, τούς ἔσωσε, τούς καθάρισε, τούς ἁγίασε. Δέν εἶναι κάτι γιά τό ὁποῖο ἔχουμε ἀκόμη καιρό, ἀλλά εἶναι τώρα αὐτή ἡ ὥρα. Ἐμεῖς μπορεῖ νά τό λέμε αὐτό, ἀλλά πάντοτε ἀναβάλλουμε, νομίζουμε πώς ἔχουμε καιρό, πώς κάπως ἀλλιῶς θά τά βολέψουμε. Ὄχι. Ἦρθε ἡ ὥρα νά πάρουμε αὐτή τή γενναία ἀπόφαση καί νά βουτήξουμε, ἄν θέλετε νά πῶ ἔτσι, νά ὁρμήσουμε στόν θάνατο. Ἀποφασίζουμε νά πεθάνει ὁ παλαιός ἄνθρωπος μέσα μας, νά θανατωθεῖ ἡ ἁμαρτία.

Ἡ Ἐκκλησία μας ὅρισε σήμερα νά τελεῖται ἡ μνήμη τοῦ παγκάλου Ἰωσήφ, πού εἶναι προτύπωση τοῦ Κυρίου. Βλέπετε, δέν ἔχουμε ἁπλῶς τόν ἴδιο τόν Χριστό, τόν Θεό ὁ ὁποῖος γίνεται ἄνθρωπος, κάνει ὅ,τι κάνει καί μᾶς καλεῖ στόν δρόμο αὐτό. Ἀλλά πάντοτε θά ἔχουμε καί ἀπό τήν ἀνθρώπινη καθαρῶς πλευρά κάποιον πού μιμήθηκε τόν Χριστό, πού ἔμοιασε μέ τόν Χριστό. Ὅλοι οἱ ἅγιοι ἔκαναν ἀκριβῶς ἔτσι. Καί εἶναι μιά πραγματικότητα οἱ ἅγιοι, ἀκόμη ἀπό τήν ἐποχή τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί πολύ περισσότερο τῆς Καινῆς. Ἕνας ἀπό αὐτούς εἶναι ὁ Ἰωσήφ ὁ πάγκαλος. Κάνει μάλιστα ἐντύπωση αὐτό τό ἐπίθετο μέ τό ὁποῖο χαρακτηρίζει ἡ Ἐκκλησία τόν Ἰωσήφ: Ἰωσήφ ὁ πάγκαλος. Καλός, καλός, πολύ καλός, ὡραῖος. Νά το τό χρυσάφι· νά, ἡ ἀνθρώπινη ἀξία· νά, τί εἶναι ἡ ψυχή· νά, πῶς τήν κάνει τήν ψυχή ὁ Θεός! Τί κι ἄν πέρασε ἀπό πολλά ὁ Ἰωσήφ; Βγῆκε ἀλώβητος. Καί δοξάζεται ἀπό τόν Θεό.

Στήν παραβολή τῶν δέκα παρθένων ὅλες περίμεναν τόν Νυμφίο, ἀλλά οἱ πέντε ἀπό αὐτές, οἱ μωρές παρθένες, δέν ἦταν ἕτοιμες· οἱ πέντε μόνο ἦταν ἕτοιμες, οἱ φρόνιμες παρθένες. Οἱ μωρές περίμεναν ἐκεῖ μαζί μέ τίς ἄλλες, ἀλλά δέν εἶχαν λάδι μαζί τους. Τό λάδι αὐτό εἶναι οἱ ἀρετές· καί οἱ ἀρετές εἶναι ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ. Ὅ,τι κι ἄν κάνει ὁ χριστιανός, πάντοτε νά εἶναι προσγειωμένος ἐκεῖ, στήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Ἀλλιῶς, χωρίς νά τό καταλάβει ξεφεύγει, μωραίνεται. Ὁ φρόνιμος εἶναι αὐτός πού τηρεῖ τίς ἐντολές –ὄχι ἁπλῶς τίς δέκα ἐντολές τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀλλά καί τίς ἐντολές τῆς Καινῆς Διαθήκης. Μπορεῖ νά προσεύχεται κανείς, μπορεῖ νά ἔχει κάποια βιώματα, ἀλλά ὅλα αὐτά δέν εἶναι σίγουρα. Τό σίγουρο εἶναι ὅταν κανείς προσγειωμένα καί ταπεινά τηρεῖ τίς συγκεκριμένες ἐντολές πού εἶπε ὁ Κύριος, πού εἶναι γραμμένες στό Εὐαγγέλιο.

Λέει τό δοξαστικό τῶν αἴνων: Αὐτός ὁ ἀμνός, γιά τόν ὁποῖο μίλησε ὁ προφήτης Ἠσαΐας, ἔρχεται ἑκουσίως νά σφαγεῖ. Καί δίνει τίς πλάτες του γιά νά τόν μαστιγώσουν, δίνει τίς σιαγόνες του στά ραπίσματα, «τό δέ πρόσωπον οὐκ ἀπεστράφη ἀπό αἰσχύνης ἐμπτυσμάτων»· καί δέν ἀπέστρεψε τό πρόσωπό του τήν ὥρα πού τόν ἔφτυναν. «Θανάτῳ δέ ἀσχήμονι καταδικάζεται». Καί τελικά, δέχεται ὁ Κύριος νά καταδικαστεῖ ὄχι σέ θάνατο ἁπλῶς, ἀλλά στόν ἀτιμωτικό θάνατο τοῦ σταυροῦ. Ὅλα τά δέχεται ὁ ἀναμάρτητος Κύριος ἑκουσίως. Λίγο νά ἐμβαθύνουμε σ᾿ αὐτά, νά μελετήσουμε τίς λέξεις, τά νοήματα, τό ὅλο πνεῦμα αὐτῶν τῶν ἡμερῶν! Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι παραπονιόμαστε, στενοχωρούμαστε, τάχα ἔχουμε προβλήματα, δυσκολίες. Ὁ Κύριος ὅλα τά ὑπέστη ἑκουσίως καί μάλιστα ὡς ἄνθρωπος. Ἦταν Θεός, ἀλλά πόνεσε καί θυσιάστηκε ὡς ἄνθρωπος γιά τή δική μας σωτηρία.

Ὁ Κύριος στόν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ παρακαλεῖ τόν Θεό Πατέρα λέγοντας: «Πάτερ, εἰ δυνατόν, παρελθέτω ἀπ᾿ ἐμοῦ τό ποτήριον τοῦτο». Καί εἶχε τόσο δίκαιο νά μή θέλει νά πιεῖ τό πικρό ποτήριο τοῦ πάθους, γιατί ἦταν ἀπό κάθε ἄποψη ἀθῶος καί ἀναμάρτητος. Προσθέτει ὅμως μέ ἀπόλυτη ὑπακοή: «Πλήν οὐχ ὡς ἐγώ θέλω, ἀλλ᾿ ὡς σύ». Γι᾿ αὐτό καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος θά τονίσει χαρακτηριστικά: «Ἑαυτόν ἐκένωσε μορφήν δούλου λαβών ... γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ». Νά, γιατί ἵδρυσε ὁ Κύριος τήν Ἐκκλησία του: γιά νά μάθει ὁ καθένας μέσα σ᾿ αὐτήν τήν ὑπακοή. Οἱ πρωτόπλαστοι ἔδωσαν ἐξετάσεις καί ἀπέτυχαν. Ὁ Κύριος πέτυχε ἀπόλυτα. Μέσα στήν Ἐκκλησία, μιμούμενοι τόν Χριστό καί βοηθούμενοι ἀπό τόν Χριστό, οἱ πάντες πρέπει καί μποροῦν νά μάθουν τό μάθημα τῆς ὑπακοῆς καί νά σωθοῦν. Ἡ ὑπακοή στήν Ἐκκλησία εἶναι ἕνα μαρτύριο, ἀλλά περιέχει ὅλες τίς ἀρετές.