Ὦ γενεά ἄπιστος καί διεστραμμένη! Ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;; λέει ὁ Κύριος στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή, ἡ ὁποία περικοπή μᾶς ξεγυμνώνει τελείως. Ἀποδεικνύει σέ ὅλους μας ὅτι δέν ἔχουμε τήν πίστη πού θέλει ὁ Κύριος, ὅτι ἕνεκα αὐτῆς τῆς ἀπιστίας καί τῆς διαστροφῆς δέν μπορεῖ νά ἐνεργήσει μέσα μας ἡ χάρη του, δέν ἔρχεται ἡ θεία βοήθεια, ἡ θεία δύναμη, ἡ θεία ἐνέργεια γιά νά κάνει αὐτό πού θέλει καί μπορεῖ νά κάνει μέσα μας. Αὐτός εἶναι ὁ καημός, ὁ πόνος τοῦ Χριστοῦ. Καί μᾶς καλεῖ ὁ Χριστός νά τά συνειδητοποιήσουμε τουλάχιστον αὐτά, νά τά ἀναγνωρίσουμε, νά τά ὁμολογήσουμε. Νά πᾶμε σ᾿ αὐτόν μέ τό τραῦμα τῆς ἀπιστίας καί τό τραῦμα τῆς διαστροφῆς αὐτῆς καί πιστεύοντας, ὅσο μποροῦμε, νά ζητήσουμε τή θεία βοήθειά του, ὅπως ὁ πατέρας τοῦ σεληνιαζομένου νέου: Πιστεύω, Κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ.

Πολλές φορές, στήν προσπάθεια πού κάνεις τήν πνευματική –νά μετανοεῖς, νά εἶσαι τοῦ Χριστοῦ, νά ξεγλιτώνεις ἀπό καταστάσεις κακές– εἶναι ἐνδεχόμενο νά τό βλέπεις καθαρά ὅτι παρά τίς προσπάθειές σου δέν γίνεται ἀλλαγή μέσα σου. Στήν περίπτωση αὐτή, πάρα πολύ καλό μᾶς κάνει καί τό νά ἔχουμε καλή ἐπικοινωνία μέ ἄλλους ἀδελφούς.
Μοῦ ἔλεγαν γιά κάποια κυρία ὅτι ὄχι λίγες φορές ἔπαιρνε τηλέφωνο σέ κάποιους ἀδελφούς, ὅταν εἶχε μιά δυσκολία, καθώς εἶχε μιά καλή ἐπιθυμία γιά ἀλλαγή, καί ὠφελοῦνταν πάρα πολύ. Χωρίς νά εἶναι ἀπόλυτο αὐτό, ἀλλά εἶναι μιά ἀλήθεια ὅμως. Μέ τό νά εἴμαστε μέ τούς ἀδελφούς, μέ τό νά ἐπικοινωνοῦμε μαζί τους, μέ τό νά νιώθουμε ὅτι ὅλοι μαζί εἴμαστε τοῦ Χριστοῦ, βοηθούμαστε. «Καί ἄν δέν βοηθάει ἐμένα κατευθείαν ὁ Θεός, ποιός ξέρει γιά ποιόν λόγο –μπορεῖ νά σκεφθεῖ κανείς– θά φωτίσει κάποιον ἄλλον ἀδελφό, κάποια ἀδελφή νά μέ βοηθήσει».

Νά θελήσουμε καί νά προσπαθήσουμε νά δοῦμε καί νά βροῦμε τόν ἑαυτό μας μέσα στόν ἕναν δρόμο πού ὁδηγεῖ στόν Θεό· σ᾿ αὐτόν πού βάδισαν οἱ μάρτυρες, οἱ ὅσιοι, πάντες οἱ εὐαρεστήσαντες στόν Θεό. Δέν εἶναι ἄλλος ὁ δρόμος γιά μᾶς· ὁ ἴδιος εἶναι γιά ὅλους.
Ὁ Κύριος δέν κανόνισε, ὥστε ἄλλοι νά ζήσουν σέ ἐποχή πού νά μοιάζει ὅτι ἦταν εὐνοϊκή γι᾿ αὐτούς, καί ἄλλοι νά ζήσουν σέ ἐποχή ὄχι τόσο εὐνοϊκή. Δέν εἶναι προσωπολήπτης ὁ Κύριος· ὅλους τούς ἀγαπᾶ καί θέλει ὅλων τή σωτηρία. Γιά ὅλους ἔχυσε τό Αἷμα του καί σέ ὅλους δίδει τή σωστική του χάρη. Ἕνας εἶναι ὁ Κύριός μας, ὁ σωτήρας μας, καί μία εἶναι ἡ Ἐκκλησία του, μία εἶναι ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, μία εἶναι ἡ ἀνθρωπότητα. Καί ὁ δρόμος πού ὁδηγεῖ στόν Θεό εἶναι τέτοιος, πού νά ταιριάζει σ᾿ ἐκείνους πού ζοῦν τήν κάθε συγκεκριμένη ἐποχή. Ποιός εἶναι αὐτός ὁ δρόμος; Νά ἀφεθεῖς στό μαρτύριο πού ἔχει κανονίσει γιά σένα ὁ Θεός. Ἔτσι σώζεσαι.

Οἱ προφῆτες πολλές φορές συναντοῦσαν τέτοιες δυσκολίες καί βρίσκονταν μέσα σέ τέτοιες καταστάσεις, πού, τρόπον τινά, χανόταν τό πᾶν, ἀλλά ἤξεραν τό μυστικό. Ζῇ Κύριος Παντοκράτωρ, ἔλεγε ὁ προφήτης. Αὐτό σημαίνει: «Ἀφοῦ ζῇ Κύριος Παντοκράτωρ, ὁ ὁποῖος ὅλα τά ἐλέγχει καί ὅλα τά κυβερνᾶ, θά βρεῖ τή λύση καί ὅλα θά τά ὁδηγήσει ἐκεῖ πού θέλει καί θά προστατέψει καί ἐμένα τόν ἄνθρωπό του».
Πόσες φορές αἰσθανόμαστε νά μᾶς περιβάλλει τό κακό, βλέπουμε ὅτι πολλοί εἶναι ἐκεῖνοι πού ἀντιστρατεύονται, πού παίρνουν ἐχθρική στάση ἔναντι τοῦ Θεοῦ ἀλλά καί ἡμῶν, καί ἴσως λιποψυχοῦμε καί δέν ξέρουμε τί θά γίνει. Ἐάν ἔχουμε τό κουράγιο καί τήν πίστη νά λέμε: «Ζεῖ Κύριος ὁ Θεός», θά εἴμαστε ἐλεύθεροι ἀπό ὅλον ἐκεῖνο τόν ἐπηρεασμό πού κινδυνεύουμε νά ὑποστοῦμε, ἐάν ἀκριβῶς δέν τρέξουμε στόν Θεό καί δέν ἐμπιστευθοῦμε τόν ἑαυτό μας σ᾿ αὐτόν.

Τόν ἄνθρωπο, ἄν τόν ἐγκαταλείψεις ἐνῶ εἶναι μικρός ἀκόμη, θά πεθάνει· ἐνῶ ἕνα κουταβάκι κάτι θά κάνει καί θά ζήσει. Χρειάζεται στόν ἄνθρωπο αὐτή ἡ φωλιά πού λέγεται οἰκογένεια, ἀλλά ὄχι ἁπλῶς γιά νά μεγαλώσει τά παιδιά, νά εἶναι χρήσιμα στήν κοινωνία, ὅπως λέμε, καί νά κάνουν δουλειές. Νομίζουμε ὅτι ἐνεργοῦμε σωστά μέ τό νά προσέξουμε τόν ἄνθρωπο, ὥστε ἁπλῶς νά ἔχει νά φάει, νά πιεῖ. Οὔτε πάλι εἶναι σωστή κοινωνία καί σωστές σχέσεις καί σωστή ἀγάπη ὅλα αὐτά τά ὁποῖα κάνουν σήμερα οἱ ἄνθρωποι, πού πηγαίνουν ὁμάδες-ὁμάδες νά διασκεδάσουν.
Ἐδῶ ὅλο τό θέμα εἶναι ὁ ἄνθρωπος νά γίνει ἀληθινός ἄνθρωπος· ὄχι νά ἔχει ἀνθρωπιά ἁπλῶς, νά βγαίνει, ἄς ποῦμε, στόν δρόμο καί νά λέει «καλημέρα» στούς ἄλλους. Ἔχει αἰώνιο προορισμό ὁ ἄνθρωπος: νά ἑνωθεῖ μέ τόν Θεό· νά βρεῖ τόν Θεό, νά γίνει τοῦ Θεοῦ, νά τόν ἀναλάβει ὁ Θεός καί νά τόν κάνει ὅμοιό του.

Ἡ Ἐκκλησία ἐμφανίστηκε μέσα στόν κόσμο σάν μιά καινούργια πραγματικότητα καί ἐπιβλήθηκε, διέδωσε τή διδασκαλία της, κήρυξε τό Εὐαγγέλιό της μέ τή ζωή της. Δηλαδή, οἱ ἀπόστολοι, οἱ διάδοχοι τῶν ἀποστόλων καί οἱ διάδοχοι ἐκείνων ἔφεραν μέσα τους τόν Θεό, ἔφεραν αὐτή τήν ἄλλη ζωή, τήν ἄλλη πραγματικότητα. Ζοῦσαν κάτι ἄλλο. Καί ὅσοι ἦταν λίγο καλοδιάθετοι ἄνθρωποι ἔβλεπαν ἀμέσως ὅτι αὐτοί κηρύττουν κάτι ἄλλο, ζοῦν κάτι ἄλλο, ἔχουν κάτι ἄλλο. Ἔτσι πολλοί πίστευαν στόν Χριστό καί ἔμπαιναν στήν Ἐκκλησία, βαπτίζονταν, γίνονταν χριστιανοί.

Νά ζοῦμε μέ τήν ἐπίγνωση ὅτι μᾶς κάλεσε ὁ Χριστός, μᾶς ἔκανε δικούς του, μᾶς δωρίζει τή βασιλεία του· νά ἔχουμε λαχτάρα γι᾿ αὐτό, χαρά μεγάλη! Καί ξεσηκωμένοι ἀπό τή χαρά αὐτή, πρόθυμα νά κάνουμε τό θέλημά του καί νά ἑτοιμαζόμαστε γιά τήν αἰώνια ζωή.

Ἔρχεται ὁ Χριστός στή γῆ καί βρίσκει τή Μαριάμ, τήν κόρη αὐτή καί τήν κάνει Μητέρα του, τήν κάνει Παναγία. Ὅμως ὄχι ἁπλῶς γιά νά τήν ξεχωρίσει· ἀλλά γιά νά δείξει σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους τί ἔρχεται νά κάνει τούς πάντες: νά τούς κάνει ὅλους μακάριους, ὅσο εἶναι καί ἡ Παναγία· νά τούς κάνει ὅλους ἁγίους, ὅσο εἶναι καί ἡ Παναγία.
Αὐτό εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖο πρέπει νά προσέξουμε αὐτή τή μεγάλη μέρα, πού ἡ Ἐκκλησία μας γιορτάζει καί πανηγυρίζει τήν ἑορτή τῆς Παναγίας· ἡ ὁποία ἔζησε ὅπως ἔζησε, ἔκανε ὅ,τι ἔκανε σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο, καί ἦρθε ἡ ὥρα πού ἐκοιμήθη. Καί μένει πλέον ἡ ἑορτή ἀπό τότε. Νά μελετήσουμε λίγο τό ὅλο γεγονός, νά ἀφήσουμε τόν ἑαυτό μας λίγο στό μυστήριο τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἔρχεται ὄχι κατά μαγικό τρόπο ἤ σάν νά εἶναι ἕνα λαχεῖο, νά βρεῖ μερικούς, ἀλλά ἔρχεται νά βρεῖ τόν καθένα μας καί νά τόν κάνει ὅπως εἶναι ἡ Παναγία.