Ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος, πού τόν ἑορτάζουμε αὔριο, λέει σέ ἕναν ἀπό τούς λόγους του ὅτι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος θέλει πραγματικά νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τήν ἁμαρτία καί νά σωθεῖ, θέλει νά δώσει καί σ᾿ αὐτόν ὁ Θεός ὅ,τι ἔχει δώσει σέ κάθε ἅγιο –διότι ὁ Θεός δέν εἶναι προσωπολήπτης– ἐκεῖνος, λοιπόν, πού θέλει νά δεῖ τόν Θεό καί νά πάρει ἀπό τόν Θεό ὅ,τι ἔχουν πάρει τόσοι καί τόσοι, ὀφείλει μέ προθυμία πολλή νά τρέχει πίσω ἀπό τόν Κύριο. Μήν τυχόν καμιά φορά κουραστεῖ, ἀποκάμει, καθώς τρέχει πίσω ἀπό τόν Κύριο, καί πεῖ: «Μά, ὥς πότε θά τρέχω πίσω του, ἕως πότε θά τόν κυνηγῶ; Καί ἐδῶ τόν ψάχνω, καί ἐκεῖ τόν ψάχνω καί πουθενά δέν τόν βρίσκω». Καθόλου μήν ἀφήσεις νά περάσουν ἀπό τό μυαλό σου τέτοιες σκέψεις, ἀλλά πρόθυμα τρέχε πίσω του, ἕως ὅτου θελήσει ὁ Κύριος νά φανερωθεῖ, νά σταθεῖ κάπου ἐκεῖ νά σέ περιμένει γιά νά σέ ἀγκαλιάσει, νά σοῦ δώσει χαρά καί ὅ,τι ἄλλο ποθεῖ ἡ ψυχή σου.

Στήν παραβολή τοῦ σπορέως ἔχουμε τέσσερις κατηγορίες ἀνθρώπων: Αὐτούς ἀπό τούς ὁποίους παίρνει ὁ διάβολος τόν λόγο τοῦ Θεοῦ πού ἄκουσαν. Αὐτούς πού τάχα ἄκουσαν καί ἐνθουσιάστηκαν, ἀλλά ἀμέσως μέ τήν πρώτη δυσκολία ἀπομακρύνονται. Τούς ἄλλους πού κρατοῦν καί τά ζιζάνια μαζί –τόν πλοῦτο, τίς ἀπολαύσεις τῆς ζωῆς– καί πνίγονται κυριολεκτικά ἐκεῖ μέσα καί χάνονται. Καί αὐτούς πού ἄκουσαν τόν λόγο μέ καλή καί ἀγαθή καρδιά. Ὅποιος σπόρος πέσει στό ἔδαφος καί βρεῖ κατάλληλες συνθῆκες ἀπό πλευρᾶς ὑγρασίας καί θερμοκρασίας, θά βλαστήσει, ἀκόμη κι ἄν βρεθεῖ κάτω ἀπό μιά πέτρα. Ἔχει δύναμη ὁ σπόρος. Πόσο μᾶλλον ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος μπαίνει στά βαθύτερα μέρη τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου. Ἀλλά δέν γίνεται αὐτό μαγικά. Χρειάζεται ὁ ἄνθρωπος νά θέλει νά γίνει αὐτό καί ἔτσι νά καλλιεργεῖ τήν καρδιά του· ὁπότε ἔρχεται ἀγαθότητα καί καλοσύνη μέσα του.

Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βιάζεται, καί βιασταί ἁρπάζουσιν αὐτήν.. Δηλαδή σάν νά περνάει ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί φεύγει, καί ἄν τήν πρόλαβες, τήν πρόλαβες. Ἕνας ράθυμος, ὀκνηρός, ἕνας πού ἀσχολεῖται μέ τό ἄν τοῦ φέρονται καλά, ἄν περνάει ὡραῖα, τρώγεται μέ τόν ἑαυτό του καί δέν βλέπει τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ πού περνάει. Θά τήν προλάβει; Βέβαια, οἱ ἀρχαῖοι ἔλεγαν γιά τήν Τύχη ὅτι στό κεφάλι της δέν εἶχε μαλλιά στό πίσω μέρος, καί ἄν προλάβαινες, πρίν φτάσει δίπλα σου, νά τήν ἁρπάξεις, καλῶς. Προσπέρασε; Ἀπό πίσω δέν εἶχε μαλλιά γιά νά τήν ἁρπάξεις. Στά πνευματικά, ἐάν ραθυμήσεις, δείξεις ἀπροθυμία ἤ κυρίως μείνεις κουλουριασμένος στή φιλαυτία σου, σοῦ ἔφυγε ἡ εὐκαιρία νά ἁρπάξεις τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτό, κάνουν πολύ καλά ὅσοι, χωρίς νά στηρίζονται ὅμως στίς δικές τους δυνάμεις, ἀλλά στό ὅτι ὁ Χριστός τά κάνει ὅλα, βιάζουν τόν ἑαυτό τους στό καθετί.

Ὅλοι μας χρειάζεται νά ἐπισημάνουμε τίς ἀδυναμίες μας. Ἄλλος ἔχει τή μιά, ἄλλος ἔχει τήν ἄλλη ἀδυναμία. Νά βροῦμε τίς ἀδυναμίες μας καί ἐκεῖ νά συγκεντρώσουμε τήν προσοχή μας· καί νά παρακαλέσουμε τόν Θεό νά μᾶς ἐλεήσει, νά τίς θεραπεύσει, νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό αὐτές. Κατά κανόνα οἱ χειρότερες καί οἱ σοβαρότερες ἀδυναμίες εἶναι δεμένες μαζί μας κατά ἕναν τέτοιον τρόπο, πού νομίζουμε ὅτι εἶναι ἀρετές. Γι᾿ αὐτό τίς ἔχουμε περί πολλοῦ. Ἄς ποῦμε, ἕνας, ἐνῶ ἔχει ὀργή μέσα του, νομίζει πώς ἔχει ἱερό ζῆλο, καί διορθώνει τόν ἕνα, τακτοποιεῖ τόν ἄλλο, τά βάζει μέ τόν ἕνα, μέ τόν ἄλλο. Ἄλλος ἔχει κάτι ἄλλο. Ἄν ἔχεις μιά ἀδυναμία, ὅσο σοβαρή κι ἄν εἶναι, θά παρακαλέσεις τόν Θεό, καί θά σέ λυτρώσει. Ἀλλά ὅταν ἡ ἀδυναμία σου ἐκδηλώνεται κατά τέτοιον τρόπο, πού ἐσύ νομίζεις ὅτι εἶναι ἀρετή, τότε εἶναι πάρα πολύ ἄσχημα τά πράγματα, καί εἴθε νά σέ φωτίσει ὁ Θεός γρήγορα νά τό καταλάβεις.

Πῶς θά εἶσαι χριστιανός, ἐάν δέν βρεῖ ἡ ψυχή σου τό δῶρο πού λέγεται προσευχή, ἐάν δέν βρεῖ ἡ ψυχή σου τό κάλλος, τήν οὐράνια γεύση πού κρύβεται μέσα σ᾿ αὐτήν, ἐάν ἡ ψυχή σου δέν ἔχει μυστική ἐπικοινωνία μέ τόν Κύριο; Ἡ ὁποία δέν εἶναι ἁπλῶς μιά ἐπικοινωνία ἀπό μακριά, ἀλλά μιά ἐπικοινωνία κατά τήν ὁποία σέ δέχεται καί σέ ἐναγκαλίζεται ὁ Θεός. Δέν εἶσαι χριστιανός, ἄν δέν τή νιώσεις ἔτσι τήν προσευχή.
Δέν ξέρω πῶς νά χαρακτηρίσουμε τό νά ἐμφανίζεται ὁ χριστιανός καί νά λέει: «Δέν μπορῶ νά προσευχηθῶ. Πάω νά προσευχηθῶ καί δέν μπορῶ». Πώ πώ πώ! Νά σκεφθοῦμε κάποιον ὁ ὁποῖος ἔχει προβλήματα δύσπνοιας –πάει, ξεψυχάει– καί ἐκεῖνο πού θέλει εἶναι νά ἀνοίξουν οἱ πνεύμονες, καί νά ἀρχίσει νά ἀναπνέει. Εἶναι δυνατόν ὁ ἄνθρωπος αὐτός νά ἀρχίσει νά λέει: «Εἶναι δύσκολο, δέν μπορῶ, δέν θέλω», τή στιγμή πού ἀπό αὐτό ἐξαρτᾶται ἡ ζωή του;

Ὅλα τά οἰκονομεῖ ὁ Θεός γιά τή σωτηρία μας. Γι᾿ αὐτό, τό θέμα εἶναι ὁ καθένας μας νά δέχεται τά πάντα –ὅ,τι κι ἄν ἐπιτρέψει ὁ Θεός στή ζωή του, καί τά πιό ἄχαρα καί τά πιό δύσκολα– ὄχι μοιρολατρικά, ἀλλά βλέποντάς τα μέσα στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Δέν ἀποκλείεται ὁ ἑκατόνταρχος Λογγίνος κατά βάθος νά μήν ἤθελε νά κάνει τό ἄχαρο ἔργο πού τοῦ εἶχαν ἀναθέσει (νά ὑπηρετήσει στή σταύρωση τοῦ Κυρίου)· καί ὅμως ἐκεῖ κρυβόταν ἡ αἰώνια ζωή καί σωτηρία γι᾿ αὐτόν.
Ἀπό τό ἕνα μέρος, λοιπόν, ὅλα τά οἰκονομεῖ ὁ Θεός γιά τή σωτηρία μας. Ἀπό τό ἄλλο μέρος, πρέπει ὁ ἄνθρωπος νά ἀνταποκριθεῖ. Ὅλα αὐτά πού καλούμαστε νά περάσουμε ὁ καθένας μας προσωπικά –καί τί δέν περνοῦμε!– εἶναι γιά καλό μας. Ξέρετε τί θά πεῖ αὐτή τήν ὥρα νά συνειδητοποιήσουμε πώς ὅ,τι ἐπέτρεψε, ὅ,τι ἐπιτρέπει καί ὅ,τι θά ἐπιτρέψει ὁ Θεός στή ζωή μας εἶναι γιά νά σωθοῦμε τελικά, γιά νά ἁγιάσουμε;

Ὁ ἄνθρωπος δέν θέλει νά παραδεχθεῖ ὅτι εἶναι ἁμαρτωλός. Θέλει κάτι νά κρατήσει, ὥστε νά μπορεῖ νά πεῖ: «Κάτι εἶμαι». Δέν τό λέει βέβαια οὔτε στόν ἑαυτό του, ἀλλά ἔτσι τό ζεῖ. Ἡ σωστή στάση εἶναι νά χαίρεσαι πού βλέπεις πόσο ἀταπείνωτος, κακός, πονηρός εἶσαι, πόσο ἀκόμη καί τά ἁγιότερα πράγματα τά κάνεις γιά νά νιώσεις ὅτι οἱ ἄνθρωποι καί ὁ Θεός δέν ἀπορρίπτουν τό ἐγώ σου. Ἑπομένως, ἀπό μιά πλευρά εἶναι χαρᾶς εὐαγγέλια τό ὅτι στριμώχνεσαι ἔτσι πού, θέλεις δέν θέλεις, βλέπεις ποιός εἶσαι, καί ἐκεῖ πού σάν νά μήν ἀντέχεις ἄλλο καί ὅλο ἐλπίζεις ὅτι θά λυτρωθεῖς, ἀκόμη πιό πολύ ἀφήνει ὁ Θεός νά βγοῦν τά ἀγκάθια ἀπό μέσα σου καί ὅλη ἡ ἀθλιότητά σου. Καί τό μάθημα πού πρέπει νά μάθεις εἶναι ὄχι νά θέλεις νά γλιτώσεις ἀπό αὐτά –ἔχει ἐγωιστικό χαρακτήρα αὐτό– ἀλλά νά παραδοθεῖς στόν Χριστό. «Καίτοι, Θεέ μου, ἐγώ εἶμαι ἔτσι, ἐσύ μέ ἀγαπᾶς, καί ὅ,τι κάνεις, τό κάνεις ἀκριβῶς γιά νά μέ σώσεις».