Ἄνθρωποι μέ καλή διάθεση, πού κάνουν ἕναν ἀγώνα, καθώς βλέπουν τά ἐλαττώματά τους, τίς ἁμαρτίες τους, θέλουν νά ἐξομολογηθοῦν, ὅμως καθόλου δέν εἶναι ἀπαγκιστρωμένη ἡ ψυχή τους καί ὁ νοῦς τους ἀπό τήν ὅλη κατάστασή τους. Πέρα γιά πέρα σάν νά ἔχει συνυφανθεῖ ἡ ψυχή τους μέ αὐτή τήν κατάσταση· ὅπως εἶναι τό στημόνι καί τό ὑφάδι, πού καί τά δύο μαζί γίνονται ἕνα ὕφασμα. Ἔτσι ὅλα αὐτά πού ὑπάρχουν στήν ψυχή συνυφαίνονται μέ αὐτήν καί γίνονται ἕνα πράγμα. Ὁ σκοπός εἶναι νά κοποῦν τά νήματα. Γιά νά γίνει αὐτό, ὁ καθένας στό μέτρο του θά μαρτυρήσει. Θά χύνεται αὐτό τό αἷμα, πού θά στάξει ἀπό μέσα. Θά γίνει τομή ἐκεῖ μέσα, καί θά πληγωθεῖ ἡ ψυχή. Καί ὅλο αὐτό θά εἶναι πόνος, μαρτύριο. Τί ἔκαναν οἱ νεομάρτυρες ἐπί τουρκοκρατίας; Μόλις συνειδητοποιοῦσαν ὅτι ἀρνήθηκαν τόν Χριστό, πήγαιναν κατευθείαν στό μαρτύριο· δέν προσπαθοῦσαν νά τά μπαλώσουν.

Ἐμεῖς οἱ χριστιανοί πρέπει νά ρεγουλάρουμε, νά βάλουμε σέ ἕναν τέτοιο δρόμο τή ζωή μας, πού συνέχεια νά εἴμαστε μέ τόν Χριστό. Ὅπως δέν βαριέται κανείς νά ἀναπνέει καί θεωρεῖται ὅ,τι φυσιολογικότερο αὐτό γιά νά ζεῖ, μέ αὐτή τήν ἔννοια νά ἐνθυμούμαστε τόν Χριστό καί νά ἔχουμε ἔτσι ὄντως ζωή ἐν Χριστῷ. Ὁπότε, δέν θά μᾶς ἀπασχολεῖ μετά τί θά κάνουμε γιά τό ἕνα, πῶς θά μπορέσουμε νά ἐπιτύχουμε ἤ νά φέρουμε εἰς πέρας τό ἄλλο καί μήν τυχόν ζημιωθοῦμε. Ἁπλῶς θά ζοῦμε καί θά δοῦμε ὅτι, κατά θαυμαστό τρόπο, ὅλα θά μᾶς τά δίνει ὁ Θεός. Δέν θά μᾶς λείπει τίποτε. Πρό τοῦ πάθους ὁ Κύριος θύμισε στούς μαθητάς του ὅτι, ὅταν τούς εἶχε στείλει σέ ἀποστολή, τούς εἶχε πεῖ τίποτε νά μήν ἔχουν μαζί τους. Καί τούς ρωτάει: «Μή τινος ὑστερήθητε; Οὐθενός», ἀπαντοῦν οἱ ἀπόστολοι. Τίποτε δέν θά στερούμαστε, ἀλλά δέν θά εἶναι αὐτά πού θά ἔχουν ἀξία στή ζωή μας σάν νά εἶναι αὐτά ἡ ζωή μας. Ἡ ζωή μας θά εἶναι ὁ Χριστός.

Κατά τήν ἑβδομάδα τῶν παθῶν τοῦ Κυρίου πλήθη κόσμου θά γεμίσουν τούς ναούς. Θά συγκινηθοῦν καί πάλι, καθώς θά ἀντικρίζουν τόν Χριστό νά πάσχει καί νά ὑποφέρει. Ἕνα μυστικό ὅμως συνήθως μᾶς ξεφεύγει. Προσέχουμε τά ἐξωτερικά καί μᾶς διαφεύγει τό βαθύτερο νόημα. Τόν σταυρό ὁ Χριστός ὡς Θεός μποροῦσε νά τόν ἀποφύγει. Ἀλλά δέν μποροῦσε νά ἀποφύγει τόν ἐσωτερικό πόνο γιά τή σωτηρία τῶν ψυχῶν· ὁ ὁποῖος εἶναι αὐτός πού τόν ἔφερε καί στόν σταυρό. Ἡ ψυχή του ἦταν «περίλυπος... ἕως θανάτου.» Καί «ὁ ἱδρώς αὐτοῦ ὡσεί θρόμβοι αἵματος» ἔπεφτε στή γῆ, καθώς «ἐγένετο ἐν ἀγωνίᾳ». Αὐτός ὁ πόνος του διαπερνᾶ καί σήμερα ἀκόμη τίς σκληρές καρδιές μας καί τίς ἀναγεννᾶ. Νά πονέσεις ἐν Θεῷ γιά τά δικά σου καί γιά τόν ἄλλο. Νά τόν συμπονέσεις, νά ἔλθεις στή θέση του. Αὐτό τρέφει τήν ψυχή. Εὐφραίνεται ἔτσι ἡ ψυχή καί καθαρίζεται.

Ὁ ἅγιος Λάζαρος εἶναι πολύ δικός μας, καταδικός μας, καθώς ἔχουμε ἐδῶ τεμάχιο τοῦ ἁγίου λειψάνου του. Καί καθώς εἶναι φίλος τοῦ Χριστοῦ, καί ἐμεῖς διά μέσου τοῦ ἁγίου εἴμαστε φίλοι τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν βρεῖ κανείς ἕναν φίλο πού μπορεῖ νά τοῦ ἔχει πλήρη ἐμπιστοσύνη, καί ἀνταποκρίνεται ὁ φίλος ὅσο μπορεῖ ὡς ἄνθρωπος, εἶναι κάτι σημαντικό. Οἱ δύο φίλοι δέν ἔχουν κοινωνία, ἐπικοινωνία ἁπλῶς θεωρητική. Ἔχουν ἕνα βίωμα. Ἤ, ὅπως ἡ μάνα ἔχει τό παιδί της· τό βιώνει αὐτό. Ἔχουμε πολλά τέτοια μέσα στή ζωή τήν ἀνθρώπινη. Βέβαια, δέν εἶναι αὐτά ἡ πνευματική ζωή. Ἀλλά ἔχει ἔτσι κανείς μιά κάποια ἰδέα, μιά ἐμπειρία, γιά νά καταλάβει τί σημαίνει ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Θεός καί ὅτι ἀνεπιφύλακτα μᾶς δίδεται καί μᾶς δέχεται καί ὅτι αὐτός εἶναι τό πᾶν. Ὁ ἅγιος θά πρεσβεύσει ὑπέρ ἡμῶν, γιά νά γίνει στήν ψυχή μας ὅ,τι χρειάζεται.

Ὁ Χριστός ἔλεγε ὅτι θά ἔρθει ἡ ὥρα πού θά σταυρωθεῖ ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου. Νά την, ἔρχεται –«ἐλήλυθεν ἡ ὥρα»– εἶναι οἱ τελευταῖες ἡμέρες, ἤδη ἀνεβαίνει στά Ἰεροσόλυμα. Καθώς πλησιάζουμε τή Μεγάλη Ἑβδομάδα καί τό Πάσχα, νά συνειδητοποιήσουμε, σᾶς παρακαλῶ, ὅτι ἦρθε ἡ ὥρα νά ἀλλάξουμε, νά γίνει στόν καθένα μας αὐτό τό θαῦμα πού ἔγινε σέ ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι πίστεψαν στόν Χριστό καί ἄλλαξαν, καί ὁ Χριστός τούς συγχώρησε, τούς ἔσωσε, τούς καθάρισε, τούς ἁγίασε. Δέν εἶναι κάτι γιά τό ὁποῖο ἔχουμε ἀκόμη καιρό, ἀλλά εἶναι τώρα αὐτή ἡ ὥρα. Ἐμεῖς μπορεῖ νά τό λέμε αὐτό, ἀλλά πάντοτε ἀναβάλλουμε, νομίζουμε πώς ἔχουμε καιρό, πώς κάπως ἀλλιῶς θά τά βολέψουμε. Ὄχι. Ἦρθε ἡ ὥρα νά πάρουμε αὐτή τή γενναία ἀπόφαση καί νά βουτήξουμε, ἄν θέλετε νά πῶ ἔτσι, νά ὁρμήσουμε στόν θάνατο. Ἀποφασίζουμε νά πεθάνει ὁ παλαιός ἄνθρωπος μέσα μας, νά θανατωθεῖ ἡ ἁμαρτία.

Ἡ Ἐκκλησία μας ὅρισε σήμερα νά τελεῖται ἡ μνήμη τοῦ παγκάλου Ἰωσήφ, πού εἶναι προτύπωση τοῦ Κυρίου. Βλέπετε, δέν ἔχουμε ἁπλῶς τόν ἴδιο τόν Χριστό, τόν Θεό ὁ ὁποῖος γίνεται ἄνθρωπος, κάνει ὅ,τι κάνει καί μᾶς καλεῖ στόν δρόμο αὐτό. Ἀλλά πάντοτε θά ἔχουμε καί ἀπό τήν ἀνθρώπινη καθαρῶς πλευρά κάποιον πού μιμήθηκε τόν Χριστό, πού ἔμοιασε μέ τόν Χριστό. Ὅλοι οἱ ἅγιοι ἔκαναν ἀκριβῶς ἔτσι. Καί εἶναι μιά πραγματικότητα οἱ ἅγιοι, ἀκόμη ἀπό τήν ἐποχή τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί πολύ περισσότερο τῆς Καινῆς. Ἕνας ἀπό αὐτούς εἶναι ὁ Ἰωσήφ ὁ πάγκαλος. Κάνει μάλιστα ἐντύπωση αὐτό τό ἐπίθετο μέ τό ὁποῖο χαρακτηρίζει ἡ Ἐκκλησία τόν Ἰωσήφ: Ἰωσήφ ὁ πάγκαλος. Καλός, καλός, πολύ καλός, ὡραῖος. Νά το τό χρυσάφι· νά, ἡ ἀνθρώπινη ἀξία· νά, τί εἶναι ἡ ψυχή· νά, πῶς τήν κάνει τήν ψυχή ὁ Θεός! Τί κι ἄν πέρασε ἀπό πολλά ὁ Ἰωσήφ; Βγῆκε ἀλώβητος. Καί δοξάζεται ἀπό τόν Θεό.

Στήν παραβολή τῶν δέκα παρθένων ὅλες περίμεναν τόν Νυμφίο, ἀλλά οἱ πέντε ἀπό αὐτές, οἱ μωρές παρθένες, δέν ἦταν ἕτοιμες· οἱ πέντε μόνο ἦταν ἕτοιμες, οἱ φρόνιμες παρθένες. Οἱ μωρές περίμεναν ἐκεῖ μαζί μέ τίς ἄλλες, ἀλλά δέν εἶχαν λάδι μαζί τους. Τό λάδι αὐτό εἶναι οἱ ἀρετές· καί οἱ ἀρετές εἶναι ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ. Ὅ,τι κι ἄν κάνει ὁ χριστιανός, πάντοτε νά εἶναι προσγειωμένος ἐκεῖ, στήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Ἀλλιῶς, χωρίς νά τό καταλάβει ξεφεύγει, μωραίνεται. Ὁ φρόνιμος εἶναι αὐτός πού τηρεῖ τίς ἐντολές –ὄχι ἁπλῶς τίς δέκα ἐντολές τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀλλά καί τίς ἐντολές τῆς Καινῆς Διαθήκης. Μπορεῖ νά προσεύχεται κανείς, μπορεῖ νά ἔχει κάποια βιώματα, ἀλλά ὅλα αὐτά δέν εἶναι σίγουρα. Τό σίγουρο εἶναι ὅταν κανείς προσγειωμένα καί ταπεινά τηρεῖ τίς συγκεκριμένες ἐντολές πού εἶπε ὁ Κύριος, πού εἶναι γραμμένες στό Εὐαγγέλιο.