Ἡ εἰς οὐρανούς ἀνάληψις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ
Ἀπό κάποια πλευρά ἡ ἑορτή τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ πανηγυρικότερη, ἡ ἑορταστικότερη ἑορτή, εἶναι αὐτή πού κρύβει ὅλα τά μυστικά. Δέν ξέρω πῶς νά μιλήσω. Μοῦ ἔρχεται νά πῶ: Νά ᾿χαμε πίστη! Καί ὁ Θεός δίδει πίστη σ᾿ ἐκείνους πού ὄντως θέλουν νά ἔχουν πίστη. Ἑπομένως θά εὐχόμασταν αὐτή τήν ὥρα νά γεννιόταν μέσα μας αὐτός ὁ πόθος, αὐτή ἡ ἐπιθυμία νά ἔχουμε πίστη, ὁπότε θά μᾶς τή δώσει ὁ Θεός. Νά ᾿χαμε πίστη ἀκριβῶς γιά νά δοῦμε ὅλα αὐτά πού ἔκανε ὁ Θεός, ὁ Κύριος, καί πού κατά κάποιο τρόπο τελειώνουν μέ αὐτή τήν ἑορτή.
Βλέπετε, ἀπό δῶ τό εἴχαμε τό πράγμα, ἀπό κεῖ τό εἴχαμε, μπερδέψαμε τά χριστιανικά μέ τά πατριωτικά, καί ἔγινε ἕνα κατεστημένο ὅλο αὐτό τό ὁποῖο θεωροῦμε χριστιανική ζωή. Καί κάπως ἔτσι περνοῦμε τίς ἡμέρες μας. Καταφέραμε δηλαδή νά τό κάνουμε, γιά νά μήν κολλάει πάνω μας, ἄν ἐπιτρέπεται νά πῶ, ἡ ἀληθινή πίστη, ἡ ὁποία αὐτή τήν ὥρα θά μᾶς ἔκανε νά δοῦμε ὅλο τό ἔργο τοῦ Θεοῦ, ὅλη τήν οἰκονομία του. Ὁ Θεός γίνεται ἄνθρωπος, ὁ Θεός ὁμιλεῖ, ἐνεργεῖ καί φανερώνει τό θέλημά του. Ὁ Θεός ποιεῖ ἀκριβῶς ὅλο αὐτό τό ὁποῖο ἐξασφαλίζει τήν αἰώνια σωτηρία μας.
Πῶς τά καταφέραμε ἔτσι, καί αὐτά τά φοβερά πράγματα, τά συγκλονιστικά, ἡ συγκλονιστική παρουσία τοῦ Θεοῦ καί τό συγκλονιστικό ἔργο του, σάν νά μή μᾶς ἀγγίζουν! Ἐμεῖς τή δουλειά μας. Ζοῦμε ὡς χριστιανοί μέ ἕνα κάποιο κατεστημένο καί αὐτό εἶναι ὅλο. Νά ᾿χαμε πίστη, γιά νά νιώσουμε, ὅσο γίνεται περισσότερο, αὐτή τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ! Ὁ Θεός νά ἀγαπᾶ καί νά δείχνει τήν ἀγάπη του μέ ὅλα αὐτά πού κάνει, καί ὁ ἄνθρωπος νά μένει ἁπλῶς ἄνθρωπος. Λίγο πιστός, λίγο θρησκευτικός· αὐτό μόνο. Τέτοια ἀναισθησία ἔχουμε! Εἶναι φοβερό αὐτό!
Ἔκανε τά πάντα ὁ Κύριος καί μᾶς εἰσήγαγε στή βασιλεία του. Κατέβηκε ὡς Θεός, ἀλλά γυρίζει τώρα στή βασιλεία του καί ὡς ἄνθρωπος. Καί ὁ ἄνθρωπος αὐτός εἴμαστε ἐμεῖς. Τό ἀκοῦμε αὐτό, τό διαβάζουμε καί ὅμως δέν μᾶς ἀγγίζει. Ἄλλο εἶναι ἁπλῶς θεωρητικά νά τό δεχόμαστε. Ὅποιος τό ἀμφισβητήσει, θά τοῦ ποῦμε: «Ὄχι. Ἀλλιῶς εἶναι ἡ ἀλήθεια». Τί εἶναι αὐτό ὅμως μόνο του, ἄν δέν ἀνοίξει ἡ ψυχή, ἄν δέν ζωντανέψει, ἄν δέν ξυπνήσει ἡ ψυχή, ἄν δέν βγεῖ ἀπό τήν ἀναισθησία της, ἀπό τήν ἕδρα της; Πῶς ἔπρεπε νά νιώθουμε, πῶς ἔπρεπε νά εἴμαστε, Θεέ μου;
Πόσα δέν γίνονται σ᾿ αὐτό τόν κόσμο, πόσα δέν λέγονται, πόσα παράξενα καί ἀνόητα δέν συμβαίνουν! Θεότητες ἀπό δῶ, θεότητες ἀπό κεῖ, θρησκεῖες ἀπό δῶ, θρησκεῖες ἀπό κεῖ, καί οἱ ἄνθρωποι στά τυφλά ἀκολουθοῦν διάφορα ἀνύπαρκτα πράγματα. Καί ἐμεῖς, πῶς τό κανόνισε ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ, εἴμαστε ἀπό αὐτούς οἱ ὁποῖοι γνώρισαν καί γνωρίζουν τόν ἀληθινό Θεό. Καί εἶναι ὁ Θεός ὁ ἀληθινός, ὁ δικός μας Θεός πού κάνει ὅλο αὐτό τό ἔργο γιά τή σωτηρία μας. Διαλύεσαι ἤ δέν διαλύεσαι ἄν τό σκεφτεῖς;
Χάνουμε τόν θησαυρό, γιατί εἴμαστε γαντζωμένοι στό κατεστημένο μας
Καθόμαστε καί ἁμαρτάνουμε, ὅταν κάνουμε λογαριασμούς καί ἔχουμε ἀπαιτήσεις καί αὐτοδικαιώσεις καί τέτοια. Τί ἀνόητα πράγματα! Καί χάνουμε τόν θησαυρό, χάνουμε τόν πλοῦτο, χάνουμε ὅλη αὐτή τή δωρεά τοῦ Θεοῦ, τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἄχ, αὐτό τό κατεστημένο πόσο κακό μᾶς κάνει! Ἕτοιμοι εἴμαστε νά τό ὑπερασπιστοῦμε. Ὄχι γενικά-γενικά μόνο, ἀλλά καί σέ μικρές ὁμάδες καί μέσα στήν οἰκογένεια, ἡ χριστιανικότητα, ἡ θρησκευτικότητα, ἡ πνευματικότητα παίρνει χαρακτήρα κατεστημένου· ἀκόμη καί στίς πιό πνευματικές καί, ἄς ποῦμε, καλές ὁμάδες ἀνθρώπων. Πόσο κακό μᾶς κάνει, ὅπως εἶπα, τό ὅτι καθένας μέ τόν ἑαυτό του ἔχει λογαριασμούς, ἔχει κρατούμενα!
Ἀντί δηλαδή νά ἀφήσουμε τά σκοτάδια μας, ἐμεῖς πάλι τρωγόμαστε μέ τά δικά μας. Πῶς βγαίνει ὁ ἥλιος καί διαλύονται ὅλα τά σκοτάδια, μά ὅλα, καί ἐκεῖνα ἀκόμη πού εἶναι στή σκιά, τά πάντα διαλύονται, ἔτσι ἔρχεται ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, ὁ Θεός, καί ποιεῖ ὅλο αὐτό τό ἔργο τῆς οἰκονομίας του μέ αὐτή τήν ἀγάπη του. Νά νιώσεις ὅτι πράγματι ἀπαρνήθηκες τά πάντα, πράγματι ἀπαρνεῖσαι τόν ἑαυτό σου! Αὐτό ζητάει ὁ Κύριος καί αὐτό σέ βοηθάει νά τό κάνεις, γιά νά γίνεις δικός του καί νά κληρονομήσεις ὅλα αὐτά, νά εἶναι ὅλα αὐτά τά ἀγαθά δικά σου. Ἐσύ συντρίβεσαι κάτω, καθώς αἰσθάνεσαι ὅτι δέν σοῦ ἀξίζουν, νά, ὅμως πού ὁ Θεός τά κάνει. Ὁ Θεός, ὁ δικός σου ὁ Θεός, ὁ ἀληθινός Θεός, πού ἄλλοι δέν τόν γνώρισαν, δέν θά τόν γνωρίσουν ἴσως, ἐσύ ὅμως τόν ξέρεις, σοῦ φανερώθηκε καί εἶσαι μέλος τῆς Ἐκκλησίας του.
Ὁ Θεός οἰκονόμησε νά εἴμαστε παιδιά του
Ποῦ νά σκεφτοῦμε ἐπιπλέον ὅτι, καθώς ὅλα αὐτά τά κάνει ὁ Θεός, ὁ ἀγαθός Θεός, πού τά ἔχει ὅλα στά χέρια του, πού μᾶς ἀγαπάει καί πού προσφέρει τελικά τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του στά πλάσματά του, αὐτός ὁ Θεός κάνει τά πλάσματά του νά εἶναι ὅμοια μέ αὐτόν. Μποροῦσες νά μήν ὑπάρχεις. Γιά, σκεφτεῖτε. Τό βάλαμε στόν νοῦ μας αὐτό, ὅτι μπορούσαμε νά μήν ὑπάρχουμε; Καί ὅμως ὁ Θεός οἰκονόμησε νά ὑπάρχουμε, Οἰκονόμησε νά ὑπάρχουμε, νά εἴμαστε παιδιά του καί νά εἴμαστε μεταξύ αὐτῶν γιά τούς ὁποίους ἔκανε ὅλα αὐτά. Καί ἰδού, μᾶς εἰσάγει στόν οὐρανό, στή βασιλεία του.
Ὁπότε, ἐδῶ μπορεῖ νά σκεφτεῖ κανείς: Πόσο ὑπεύθυνοι εἶναι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί πόσο πρέπει νά μετανοήσουν καί νά ζητήσουν συγχώρηση ἀπό τόν Θεό ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἐμπόδισαν κάποιες ψυχές νά ζήσουν καί νά μυηθοῦν στά μυστήρια τοῦ Θεοῦ, στόν θησαυρό αὐτό τόν θεϊκό καί νά εἰσέλθουν καί νά εἰσέρχονται μαζί μέ τόν Κύριο στή βασιλεία του! Τί φοβερά πράγματα!
Θά ξαναπῶ: Νά ᾿χαμε πίστη! Νά μᾶς ἔδινε ὁ Θεός πίστη ἀπόψε! Μέσα στήν ὕπαρξή μας νά σωριαστοῦμε κάτω, νά ταπεινωθοῦμε, νά διαλυθοῦμε, μέ τήν ἑξῆς ἔννοια: Ὅλα αὐτά τά δικά μας, πού τά μετρᾶμε ἀπό δῶ καί ἀπό κεῖ καί εἶναι ἐμπόδιο στό νά ἔρθει ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μέσα μας, ὅλα αὐτά νά διαλυθοῦν, νά συντριβοῦν. Δέν χρειάζεται νά κάνεις τίποτε. Ταπεινώσου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί ἡ χάρη του θά τά διαλύσει.
Νά ᾿χαμε πίστη! Ἀλλά, βλέπετε, δέν εἶναι λαχεῖο αὐτό, γιά νά πεῖ κανείς: «Ἄχ, νά μοῦ ἔπεφτε τό λαχεῖο!»· τό ὁποῖο δέν θά πέσει ποτέ ἴσως. Ἐδῶ δέν εἶναι ἔτσι. Δέν εἶναι λαχεῖο. Ἐδῶ, ὅλη ἡ εὐθύνη εἶναι δική σου. Νά ἔχεις πίστη! Γιά νά ἔχεις ὅμως, χρειάζεται ὄντως νά τό ἐπιθυμήσεις, ὄντως νά τό θέλεις ἀληθινά-ἀληθινά καί νά παραδοθεῖς στή χάρη τοῦ Θεοῦ.
Ἄς εὐχηθοῦμε ὁ Κύριος πού τά ἔκανε ὅλα, νά κάνει καί αὐτό. Νά βρεῖ δηλαδή τρόπο ὁ Κύριος νά μᾶς πείσει, νά βρεῖ τρόπο νά δημιουργήσει μέσα μας τέτοια κατάσταση, πού νά ἐπιθυμήσουμε νά ἔχουμε πίστη. Καί διά τῆς πίστεως –ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «κατά τό μέτρον τῆς πίστεως»– ὅλα εἶναι δικά μας.
24-5-2001