Αγ. Συμεων Νέος Θεολογος
A+
A
A-

193. Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος

γιος Συμεών Νέος Θεολόγος

Σκέφθηκα τι σήμερα θά ταν καλό νά διαβάσουμε κάτι πό ναν μνο το γίου Συμεών το Νέου Θεολόγου. Ο μνοι τιτλοφορονται: «Τν θείων μνων ο ρωτες το γίου καίμεγάλου πατρός μν Συμεών το Νέου Θεολόγου, γουμένου καί πρεσβυτέρου γεγονότος μονς το γίου Μάμαντος τς Ξηροκέρκου». γιος χει γράψει πενήντα κτώ μνους, οποοι εναι προσευχές πού πευθύνονται στόν Χριστό.

δέκατος πέμπτος μνος χει τίτλο: «πως βλέπων τήν δόξαν το Θεο νηργετο πό το Παναγίου Πνεύματος, καί τι τό Θεον ντός καί κτός στι το παντός, λλά καί ληπτόν τε καί ληπτον τος ξίοις, καί τι οκος Δαυίδ μες σμεν, καί τι ες πολλά γινόμενος Χριστός καί Θεός μν μέλη ες στι καί ατός καί μένων μέριστος». Λέει λοιπόν μνος πό τόν στίχο 109 καί ξς:

***

Τίς ον ο προσδραμεταί σοι, τ μόν φιλανθρώπ,

τίς οκ κολουθήσει σοι, τίς οκ κ πόθου φράσει·

δού, τά πάντα ῥίψαντες κολουθήσομέν σοι,

τ συμπαθε, τ προσηνε, τ εσπλάγχν Δεσπότ,

τ τήν μν πιστροφήν εί κδεχομέν,

τ θάνατον μή θέλοντι τν σοί προσκεκρουκότων,

τ ν μν τά φοβερά νν τελεσιουργοντι,

περ ποτέ κούοντες ν οκ Δαυίδ πάλαι

γενόμενα θαυμάζομεν! –Τά δ᾿ ν καί εεν τατα·

οκος Δαυίδ μες σμεν ς συγγενες κείνου,

καί γάρ ατός σύ γέγονας, τν πάντων κτίστης,

υἱός κείνου, καί μες υοί σου κατά χάριν·

σύ συγγενής μν σαρκί, μες θεότητί σου.

Λαβών γάρ σάρκα δέδωκας μν Πνεμα σου Θεον,

καί οκος ες γεγόναμεν Δαυίδ ο πάντες μα,

τ διότητι τ σ, τ πρός σε συγγενείᾳ.

Κύριος ον σύ το Δαυίδ ν πνεύματι τυγχάνεις,

μες δέ τέκνα το Δαυίδ, σπέρμα θεῖόν σου πάντες·

συναγομένων τε μν ες γινόμεθα οκος,

τουτέστι πάντες συγγενες, δελφοί σου ο πάντες.

Ποιός δέν θά προστρέξει σ᾿ σένα, πού εσαι μόνος φιλάνθρωπος,

ποιός δέν θά σέ κολουθήσει καί ποιός δέν θά πε μέ πόθο·

Νά, φο λα τά πορρίψαμε, θά κολουθήσουμε σένα

τόν συμπαθή, τόν καταδεκτικό, τόν εσπλαχνο Δεσπότη,

ποος συνεχς περιμένεις τή δική μας πιστροφή

καί δέν θέλεις τόν θάνατο ατν πού χουν προσκρούσει σ᾿σένα

(πού πγαν δηλαδή ντίθετα πρός τό θέλημά σου),

καί νεργες μέσα μας λα ατά τά φοβερά,

τά ποα, καθώς κομε τι γίνονταν στόν οκο το Δαβίδ,

τά θαυμάζουμε; Καί ατά τά τωρινά μπορε νά εναι πως κενα.

Οκος Δαβίδ εμαστε μες, ς συγγενες δικοί του,

διότι κι σύ διος, πού εσαι κτίστης τν πάντων,

γινες υἱός το Δαβίδ, κι μες γίναμε δικοί σου υοί κατάχάριν.

σύ γινες συγγενής μας ς πρός τή σάρκα (διότι γινες νθρωπος),

κι μες γινόμαστε συγγενες σου ς πρός τή θεότητα.

Γιατί φο πρες τή σάρκα (φο δηλαδή γινες νθρωπος), μς δωσες

τό Πνεμα σου τό γιο,

καί λοι μαζί χουμε γίνει νας οκος, το Δαβίδ,

(κριβς πειδή γίναμε συγγενες σου,

κριβς διότι γινες νθρωπος,

κριβς διότι μς κάνεις κοινωνούς τς θεότητός σου).

Σύ εσαι Κύριος το Δαβίδ ν πνεύματι,

ν μες εμαστε τέκνα το Δαβίδ, καί λοι καταγόμαστε πό σένα.

Καί ταν μαζευόμαστε, γινόμαστε μιά οκογένεια,

δηλαδή εμαστε λοι συγγενες μεταξύ μας,

καί εμαστε λοι δελφοί σου.

Φτωχός φιλάδελφος

ν νθρωπος, χριστιανός δέν ρχίσει νά τάκαταλαβαίνει τσι τά πράγματα, νά τά νιώθει τσι, τι δηλαδήμέσα του ρχεται Θεός, μέσα του ρχεται δύναμη Θεο, δέν μπορε νά πε τι εναι ληθινός χριστιανός. Εμαστε σμα καίψυχή. τι εμαστε σμα, τό βλέπουμε· τήν ψυχή δέν τήβλέπουμε, λλά τήν ννοομε, τήν καταλαβαίνουμε, τήνιώθουμε, τή ζομε. Καί ρχεται μέσα στόν νθρωπο σάν να, τρόπον τινά, τρίτο στοιχεο –χωρίς νθρωπος νά χει τρία στοιχεα· νθρωπος χει σμα καί ψυχή– τό Πνεμα το Θεο, κτιστη νέργεια το Θεο.

λλο εναι πλς νά νθουσιασθες, λλο εναι πλς νάνιώσεις εεξία, λλο εναι νά νιώσεις ς νθρωπος μιά κάποια πληρότητα ψυχολογικ τ τρόπ, καί λλο εναι νά νιώθεις μέσα σου τή χάρη το Θεο. ταν νθρωπος νορμαλοποιεται το τυχαίνουν μερικά καλά πράγματα, νιώθει μιά εφορία, νιώθει μιά πληρότητα, νιώθει κάτι μέσα του πού τόν κάνει νάασθάνεται μορφα καί ραα. λλο εναι ατό, καί λλο εναι νά νιώθεις μέσα σου τήν κτιστη νέργεια το Θεο, ατόν τόν σπόρο το Θεο, ατό τό οράνιο σπέρμα, νά νιώθεις μέσα σου τόν Χριστό. λλο εναι τό να καί λλο τό λλο.

λοι ο γιοι εχαν ατό, λοι ο γιοι χουν ατό, γιά τόποο μιλε γιος Συμεών, λλά γιος Συμεών, πειδή εναι πολύ κφραστικός, τό λέει, ν ο λλοι γιοι ποφεύγουν νά τόπον, ποφεύγουν νά κδηλωθον. Καί νομίζω τι σς χω πεκάτι, πού ξίζει δ νά τό ναφέρουμε. Κάποια φορά καναν παρατήρηση στόν γιο Συμεών: «Γιατί, ν ο γιοι δέν φανερώνουν τά βιώματά τους, σύ τά λές;» Διότι πράγματι πολύκφράζει, πολύ κδηλώνει τά βιώματά του, μέ ποιον τρόπο μπορε.

«Τώρα, στήν ποχή πού ζομε», πάντησε γιος, «δέν πιστεύουν ο νθρωποι τι μπορον νά εναι τά πράγματα πως ταν ναν καιρό στούς ποστόλους, στούς γίους, τι δηλαδήρχεται τό Πνεμα το Θεο μέσα στόν νθρωπο, τόν θεώνει, καί τό νιώθει ατό νθρωπος». Καί φερε τό ξς συγκλονιστικό παράδειγμα: Εναι μιά μάδα παιτν, ζητιάνων, ο ποοι συνεννοονται μεταξύ τους νά πνε μέ τή σειρά στάσπίτια νά ζητιανέψουν. Χώρισαν τίς γειτονιές, πο θά πάει νας, πο θά πάει λλος, γιά νά μήν πνε στά δια σπίτια, λλάμως εχαν τό στέκι τους, που θά συναντιόνταν. Στή γειτονιάπού ρίστηκε σέ ναν πό ατούς νά πάει, τυχε να πλούσιο σπίτι. Πγε στό πλούσιο ατό σπίτι, χτύπησε τήν πόρτα, καί τογέμισαν τή χούφτα του μέ χρυσά φλουριά. Χαρούμενος τρέχει στούς συναδέλφους του μέ κλειστή τή χούφτα καί τούς λέει:«Τρέξτε σ᾿ κενο τό σπίτι κε. Δίνει ατός». Καί πειδή δέν τόν πιστεύουν, ναγκάζεται καί νοίγει τή χούφτα, καί βλέπουν τάχρυσά φλουριά καί πείθονται, καί πηγαίνουν καί ατοί. «Ατό», επε γιος, «κάνω κι γώ».

γιος Συμεών νιωθε καί ατός τι εναι φτωχός, φτωχότατος πως λοι χωρίς τή χάρη το Θεο. Εναι ζητιάνος, εναι παίτης καί βγκε καί ατός νά ζητήσει τό λεος το Θεο. , καλύτερα: λοι ο νθρωποι τί κάνουν σ᾿ ατόν τόν κόσμο; Ζητον. Καί ατοί πού τρέχουν στίς συναυλίες, καί ατοί πούτρέχουν σέ λλες κδηλώσεις καί σέ χειρότερα πράγματα, γιατίπνε; Γιά νά βρον λίγη χαρά, γιά νά βρον λίγη ετυχία, γιά νάβρον ατό γιά τό ποο βαθιά μέσα ψυχή συνεχς τούς λέει:«Κάτι μο λείπει. Φέρ᾿ το μου». Τρέχουν ο νθρωποι, λλάκάποιος μως βρίσκει ατόν ποος ντως δίνει· ο λλοι δέν δίνουν.

γιος Συμεών βρκε ατόν, πού εναι Θεός. Πίστεψε, καί Θεός το δωσε, χωρίς διόλου νά τό ξίζει, τή θεϊκήδύναμη, τή χάρη το γίου Πνεύματος. λθε μέσα του διος Θεός. τσι νιώθει γιος Συμεών, καί χι πλς τι τώρα εναι καλά, εναι νορμάλ, τι εναι γαληνεμένος, τι κάπως τακτοποιήθηκαν τά πράγματα, τι λύθηκαν τά προβλήματα. χι. λαβε μέσα του τή χάρη το Θεο, τή χάρη το γίου Πνεύματος, πως κριβς τήν λαβαν τήν μέρα τς Πεντηκοστς ο πόστολοι καί λοι ο πρτοι χριστιανοί, καθώς βαπτίζονταν καί γινόταν τό μυστήριο το χρίσματος.

«Ο νθρωποι στήν ποχή μας –λέει γιος– δέν πιστεύουν. Καί πως κενος ζητιάνος νοίγει τή χούφτα του, γιά νά δον τι ντως πρε χρυσά φλουριά, καί νά πνε καί ατοί νάζητήσουν, τσι κι γώ τά λέω λα ατά, γιά νά παρακινήσω τούς νθρώπους». Καί φαίνεται δ καθαρά τι δέν χει χνος περηφανείας καί γωισμο γιος Συμεών, ταν κφράζεται τσι, λλά μιλάει πό γάπη. Φτωχό φιλάδελφο νομάζει τόν αυτό του. Φτωχός μαζί μέ τούς λλους, λλά φιλάδελφος, καθώς βρκε πλοτο καί τρέχει νά τό πε καί στούς δελφούς. Συνήθως δέν κάνει κανείς τσι, λλά τό φυλάει μυστικό, γιά νάξαναπάει μόνος του. Ατός μως, φτωχός φιλάδελφος, μέσως τρέχει νά βρε τούς δελφούς, τούς ποίους γαπ καί τούς λέει πς χουν τά πράγματα.4 Γι᾿ ατόν τόν λόγο κφράζει τάβιώματά του γιος Συμεών. λοι ο γιοι εχαν καί χουν μέσα τους ατή τήν κατάσταση καί λοι ο γιοι ζον τσι, λλά δέν εναι λοι κφραστικοί.

***

Καί πς ο θαμα φοβερόν, πς ο φρίξει πς τις,

τοτο λως ννον, τοτο καταμανθάνων,

τι πάρχεις μεθ᾿ μν νν καί ες τούς αἰῶνας

καί οκον καστον ποιες καί νοικες ες πάντας

καί οκος πσι γίν σύ, καί ν σοί νοικομεν

ες, Στερ, καστος μν μετά σο λος λου,

καί μεθ᾿ νός κάστου σύ μόνου μόνος τυγχάνων

καί περάνωθεν μν μόνος λος πάρχεις;

Καί πς δέν εναι φοβερό θαμα, καί πς δέν θά φρίξει καθένας,

ταν ννοήσει γιά τά καλά ατό, ταν μάθει καί καταλάβει ατό,

τι δηλαδή πάρχεις μαζί μας τώρα καί στούς αἰῶνες,

καί κάνεις τόν καθένα σπίτι σου, καί πς καί κατοικες μέσα σέ λους

κι σύ γίνεσαι οκος γιά λους, καί κατοικομε λοι μέσα σου,

(μες εμαστε μέσα σ᾿ σένα, κι σύ εσαι μέσα σ᾿ μς,

μες κατοικομε σ᾿ σένα, κι σύ κατοικες σ᾿ μς)

καί καθένας πό μς λος εναι μέ λον σένα

καί μέ τόν καθένα μας χωριστά σύ μόνος πάρχεις,

ν συγχρόνως εσαι μόνος καί λόκληρος ξω πό μς;

***

Μέ φορμή ατούς τούς στίχους νά θυμηθομε ατό πούεπε Κύριος: « βασιλεία το Θεο ντός μν στιν». ρισμένοι ρμηνεύουν τή φράση ατή ς ξς: « βασιλεία το Θεο εναι νάμεσά σας», ν τό «ντός μν» σημαίνει «μέσα στίς καρδιές σας». Καί ατό φαίνεται πό κενο πού λέει λλο Χριστός: «Μείνατε ν μοί, κγώ ν μν». Τί θά πε«μείνατε ν μοί»; Δέν θά πε «μείνετε κοντά μου». χι. φράση σημαίνει: «Νά νωθετε μαζί μου, νά εστε μέσα μου». Καί συμπληρώνει Κύριος: Καί γώ θά εμαι μέσα σ᾿ σς.

Νά θυμηθομε πίσης δ ατό πού πάλι διος Κύριος λέει στήν ποκάλυψη: «δού στηκα πί τήν θύραν καί κρούω· ἐάν τις κούσ τς φωνς μου καί νοίξ τήν θύραν, καίεσελεύσομαι πρός ατόν καί δειπνήσω μετ᾿ ατο καί ατός μετ᾿ μο».

***

Νν ον πάρχεις τά φρικτά ν μν πάντα πράσσων.

Ποα φρικτά; – κούσατε κ τν πολλν λίγα·

ε γάρ καί, ερήκαμεν, πέρ κπληξιν πάντα,

λλ᾿ μως ρτι κουε φρικτότερα κείνων!

σύ λοιπόν εσαι πού κάνεις λα ατά τά φοβερά σ᾿ μς.

Ποιά φοβερά; – κοστε λίγα πό τά πολλά.

Γιατί, κόμα κι ν σα επαμε ξεπερνον κάθε κπληξη,

μως τώρα κουσε κόμη πιό φοβερά, πιό συγκλονιστικάπό κενα!

«Ατός γάρ νηνθρώπησεν, να μες θεοποιηθμεν»

Διαβάσαμε λα τά παραπάνω, γιά νά φθάσουμε στούς τέσσερις στίχους πού κολουθον, στούς ποίους εναι φοβεράκφραστικός γιος Συμεών.

Μέλη Χριστο γινόμεθα, μέλη Χριστός μν δέ,

καί χείρ Χριστός καί πος Χριστός μο το παναθλίου,

καί χείρ Χριστο καί πος Χριστο θλιος γώ δέ·

κιν τήν χερα, καί Χριστός λος χείρ μου στιν.

μες γινόμαστε μέλη Χριστο, καί τά μέλη μας γίνονται Χριστός.

Τό χέρι μου γίνεται Χριστός, καί τό πόδι μου γίνεται Χριστός.

Ποιανο; μο το παναθλίου.

Κι γώ θλιος εμαι χέρι το Χριστο καί πόδι τοΧριστο.

Καί λέει ατό τό συγκλονιστικό:

Κιν τό χέρι, καί τό χέρι μου εναι λος Χριστός.

μέριστον γάρ νόει μοι θεότητα τήν θείαν!–

Τή θεία θεότητα νά τήν ννοες μέριστη· δέν κομματιάζεται.

φράση ατή εναι νάμεσα σέ παλες. Θέλει νά πε γιος: Καθώς τά λέω ατά, μή νομίζεις τι κομματιάζεται θεότητα.

Δέν εναι ξιπασμένος γιος Συμεών, δέν εναι πηρμένος, καί δέν χει καμιά θέση περηφάνεια καί γωισμός στήν ψυχή του, καθώς τά λέει ατά. Εναι πέρα γιά πέρα ταπεινός καίγι᾿ ατό δέν φεύγει πό τή βάση. μο το παναθλίου τό χέρι μου γίνεται Χριστός, τό πόδι μου γίνεται Χριστός. μες γινόμαστε μέλη Χριστο, τά δέ μέλη μας γίνονται Χριστός.

Ατά γιος Συμεών –πς νά πομε;– δέν κάθεται καί τάσκέπτεται, καί τό μυαλό του κάπως τσι τά καταλαβαίνει, καίμετά τά σημειώνει. χι. γιος Συμεών τά νιώθει ατά. Επαμε τι θά τά πάρουμε πό τήν ρχή καί θά βρομε τήν λη σειράκαί τήν λη κρη. ταν πόστολος Παλος λέει: «Ζ δέοκέτι γώ, ζ δέ ν μοί Χριστός», τί σημαίνει ατό; ταν λέει Χριστός: «Μείνατε ν μοί, κγώ ν μν», ατό κριβς θέλει νά πε, ατό κριβς ννοε.

Μέγας θανάσιος, ποος συνοψίζει τήν λη θεολογία καί τς γίας Γραφς καί τν Πατέρων, λέει: «γινε Θεός νθρωπος, γιά νά γίνει νθρωπος θεός». πως δηλαδήνώθηκε Θεός-Χριστός μέ τόν νθρωπο-Χριστό καί εναι νας Χριστός, λλά εναι καί Θεός καί νθρωπος, τσι νας νθρωπος, ταν νώνεται μέ τόν Χριστό, γίνεται μοιος μέ τόν Χριστό καί εναι ,τι εναι Χριστός, καί χει μέσα του καί τήθεία ζωή καί τήν νθρώπινη ζωή, καί τσι ζωή το νθρώπου εναι θεανθρώπινη.

σο καλός κι ν εσαι, ν εσαι πλς νθρωπος, δέν εναι τίποτε. Δέν κατέβηκε Κύριος πό τόν ορανό καί δέν γινε νθρωπος στή γ πλς γιά νά μς κάνει καλούς νθρώπους. Δέν νώνεται στό πρόσωπο το Χριστο Θεός καί νθρωπος πλς γιά νά μς δείξει Θεός να θαμα μεγάλο, πλς γιά νάμς πε κάποια πράγματα. Θεός στό πρόσωπο το Χριστοκάνει ατό τό ποο θέλει νά κάνει στόν καθένα. σο δηλαδή Χριστός, πού εναι Θεός, ληθινάληθινά εναι νθρωπος, τόσο ληθινάληθινά νθρωπος, δεχόμενος τόν Χριστό, νούμενος μέ τόν Χριστό, χει μέσα του τόν Θεό, τή χάρη το Θεο· χι τήν οσία το Θεο. Στό πρόσωπο το Χριστο, πού εναι Θεός κατ᾿ οσίαν, εναι νωμένη θεότητα καί νθρωπότητα: καίτόν νθρωπο, κριβς διότι Χριστός νώθηκε μέ τήν νθρώπινη φύση, Θεός τόν κάνει κατά χάριν θεό, καί χει νθρωπος μέσα του τόν Θεό. μως, χει μέσα του τόν Θεό ς χάρη, χει μέσα του τόν Θεό ς κτιστη νέργεια.

Ο Πατέρες ναφέρουν ς παράδειγμα να κομμάτι σίδερο τό ποο βάζουμε στή φωτιά. Εναι μέταλλο τό σίδερο, λλάμέσα στή φωτιά, χωρίς νά πάψει νά εναι σίδερο, γίνεται λο φωτιά καί μάλιστα χι μόνο ξωτερικά. ν βρομε ναν τρόπο, καθώς εναι μέσα στή φωτιά, νά τό κόψουμε, θά τό δομε καίμέσα νά εναι κόκκινο καί πυρακτωμένο. τσι νθρωπος διαπερται πό τή θεότητα, πό τήν κτιστη νέργεια, πό τήθεϊκή φωτιά, καί νώνεται μέσα στόν νθρωπο τό νθρώπινο καίτό θεο, καί τσι νθρωπος νούμενος μέ τόν Χριστό χει θεανθρώπινη ζωή.10

Ατά δέν εναι θεολογία, πλς γιά νά τά λέμε. Ατά δέν εναι γιά κάποιους κατά κλεκτικό τρόπο, γιά κάποια “λίτ” πνευματικν νθρώπων, γιά κάποια “λίτ” χριστιανν. Εναι γιάλους. Βέβαια, ταν τά κούει κανείς, μλλον τρομάζει. Εναι λάχιστοι κενοι ο ποοι λένε: «χ, τί ραα! μα εναι τσι, τί λλο θέλω;» λάχιστοι εναι ατοί, καί μπορε μάλιστα νά τόλένε καί πιπόλαια. Ο πολλοί φοβονται, τρομάζουν, δέν τόθέλουν ατό. Καί γι᾿ ατό νθρωπος, ν εναι χρόνια χριστιανός, δέν φαίνεται νά χει Πνεμα Θεο, καί δέν φαίνεται ζωή του νά εναι θεανθρώπινη. Γιατί; Διότι δέν τό θέλει. Καίδέν θέλει νθρωπος, διότι χει συνηθίσει νά εναι ατονομημένος.

μαρτία τν πρωτοπλάστων

Ατή εναι μαρτία πού διέπραξαν δάμ καί Εα, τι δηλαδή ατονομήθηκε νθρωπος, καί ατή μαρτία μένει. Μέσα στόν παράδεισο λο τό θέμα ταν νά κούει νθρωπος τόν Θεό, νά ποτάσσεται στόν Θεό, νά ζε κατά τό θέλημα τοΘεο, νά κάνει τήν ντολή το Θεο. τσι, δέν πρχε κανένα πρόβλημα, καί ζοσε μέσα στούς πρωτοπλάστους Θεός. Σκεπασμένοι μέ τή χάρη το Θεο, οτε νδύματα χρειάζονταν οτε τίποτε. ρχεται μως διάβολος καί εσηγεται τό ψέμα:«Μήν πιστεύετε τί σς επε Θεός. μα φτε πό ατόν τόν καρπό, θά γίνετε κι σες θεοί». Καί ατοί δέχθηκαν τά λόγια τοδιαβόλου, καί τσι ατονομήθηκε νθρωπος. Ατή εναι μαρτία το νθρώπου.

Καί τώρα γίνεται κανείς χριστιανός τυπικά, καθώς μάλιστα μς βαπτίζουν, ταν εμαστε μικρά παιδιάσως δέν μς λένε, ταν μεγαλώσουμε, καί τήν λη λήθεια– λλά φυτοζωομε. Τόθέμα εναι νά λθει ατή τρομερή ρα πού θά πομε:Τελείωσε. Πρέπει νά νωθομε μέ τόν Χριστό, καί νά ζε μέσα μας Χριστός. Καί φυσικά, Χριστός θά μς δηγε. Καί μες νά εμαστε πασίχαροι, τρελαμένοι, ν πιτρέπεται νά π τσι, πό χαρά καί πό ετυχία ντες μέ τόν Χριστό. πως λέει πόστολος: «Ζ δέ οκέτι γώ, ζ δέ ν μοί Χριστός». λλά θάεμαστε γεμάτοι χαρά, ταν γίνει ατό, ταν πραγματοποιηθε, ταν δε κανείς στήν πράξη, φόσον νταποκρίνεται μέ λη του τή διάθεση, τί σημαίνει νά εσαι μέ τόν Χριστό, τί σημαίνει νάχεις θεανθρώπινη ζωή μέσα σου.

λλις, δέν θά χει νθρωπος ατή τή χαρά, καθώς μάλιστα εναι συνηθισμένος νά εναι χριστιανός ξωτερικά καίβαθιά μέσα στήν καρδιά του κρατάει τήν ατονομία του· καί γι᾿ατό τόσο πολύ λέει καθένας: «Θέλω νά κάνω ατό πού θέλω γώ. Θέλω νά κάνω ατό πού μο ρέσει». Μικροί μεγάλοι τόλένε. Καί ποιός ξέρει τί νομίζουν τι λένε καί τι κάνουν. τσι μως νεργον κόμη κι κενοι πού θεωρονται πνευματικοίνθρωποι. ταν λθει ρα τελείως νά παραδοθον στόθέλημα το Θεο, δέν τό κάνουν, γιατί φοβονται, ν εναι τόπιό εκολο πράγμα. ποιος μως τολμήσει νά πε: «ς τώρα ταν, Θεέ μου. πό δ καί πέρα παραδίδομαι σ᾿ σένα, μπιστεύομαι σ᾿ σένα», ατόν τόν ναλαμβάνει Θεός καίξέρει Θεός τί θά κάνει. πομένως, δέν εναι οτε δύσκολα οτε μπερδεμένα τά πράγματα. φόβος νά μπιστευθες στόν Θεό καί τό τι κρατς τόν αυτό σου σέ ατονομία, ατά εναι πού δημιουργον τά προβλήματα.

Πο εναι φόβος, πο εναι δυσκολία;

Κιν τήν χερα, καί Χριστός λος χείρ μου στιν.

Κουνάει, λέει γιος Συμεών, τό χέρι καί ασθάνεται τι τόχέρι του εναι λος Χριστός. γιος Συμεών τή ζε ατή τήν πραγματικότητα. Μήν παραξενευόμαστε. Δέν κοινωνομε τοσώματος καί το αματος το Χριστο; Τί σημαίνει ατό; μες λέμε: «Καλό εναι νά κοινωνήσεις. Σέ βοηθάει θεία Κοινωνία»· τή θεωρομε καί σάν κάτι μαγικό. χι. Δέν εναι τσι. Εναι τό σμα καί τό αμα το Χριστο. Καί μς δίνει Κύριος τό σμα του καί τό αμα του, κριβς γιά νά μς κάνει σμα καί αμα του, κριβς γιά νά χουμε θεανθρώπινη ζωήμέσα μας.

γιος Νικόλαος Καβάσιλας, πού ζησε δ στήΘεσσαλονίκη, θά τό τονίσει ατό: ταν κοινωνομε τοσώματος καί το αματος το Χριστο, δέν συμβαίνει ,τι γίνεται μέ τίς λλες τροφές. Τρς τήν ποια τροφή, καί ατήμεταβάλλεται σέ σμα σου, σέ αμα σου. Τρώγοντας τό σμα το Χριστο καί πίνοντας τό αμα του, τό δικό μας σμα λίγο-λίγο γίνεται σμα Χριστο, καί τό δικό μας αμα λίγο-λίγο γίνεται αμα Χριστο. τσι τό λέει γιος, τσι τό πιστεύει καίτσι τό ζε καί ατός μέσα στήν κκλησία, καί γι᾿ ατό εναι γιος.12 Καί λοι ο γιοι τσι τό ζον.

λλά παναλαμβάνω, τό θέμα δέν εναι τι, καθώς τάμαθαίνουμε ατά, ναλογιζόμαστε: «Πώ, πώ, τί φτωχοί πούεμαστε μες, φο δέν εναι τσι τά πράγματα σ᾿ μς!» καί τι λιμπιζόμαστε τήν λη πόθεση. Μακάρι νά ταν τσι. Τό θέμα εναι τι, καθώς τά κομε, μέσως σάν νά λέμε: «τσι εναι τάπράγματα;» καί κάνουμε πίσω, μήν τυχόν χάσουμε τήν ατονομία μας, μήν τυχόν χάσουμε τό γώ μας, μήν τυχόν χάσουμε τό θέλημά μας, μήν τυχόν χάσουμε τά ράκη μας, τήν πνευματική φτώχεια μας. Καί γι᾿ ατό, τήν ποια χρήση κάνουμε τς βοηθείας πού μς παρέχει κκλησία, τς βοηθείας πούμς παρέχει Θεός, τήν κάνουμε μέ σκοπό κάπως νάνορμαλοποιηθομε, κάπως νά στεκόμαστε στά πόδια μας, τήν κάνουμε μέ σκοπό νά χουμε μιά κάποια ψυχολογική σορροπία, μιά κάποια ψυχολογική εφορία, καί τέλειωσε. Πρέπει νά πμε πέρα, πέρα πό ατά. Καί δέν εναι να ργο πού τό κάνουμε μες· τό κάνει Χριστός. Ατός λθε καί γινε νθρωπος, γιάνά κάνει τόν νθρωπο θεό. Ατός ρχεται καί στόν καθένα. Ατός θά σέ μεταβάλει. Ατός θά λθει μέσα σου, κι σένα, πούεσαι νθρωπος φτωχός, ρακένδυτος, μέ τά ράκη σου, μέ τάπάθη σου, θά σέ γιάσει, θά σέ καθαρίσει καί θά σέ κάνει πως εναι κενος. Πο εναι φόβος, πο εναι δυσκολία;

Δέν εναι λοιπόν δύσκολο στόν γιο Συμεών, ν τσι χουν τά πράγματα, νά πε: «Κιν τό χέρι, σηκώνω τό χέρι, καί τό χέρι μου εναι λος Χριστός».

Νά φυλάξει Θεός πό τέτοιες θεολογίες

καί πό τέτοιες πνευματικότητες

Ατός εναι νας συνταρακτικός μνος. χει καί συνέχεια. Προχωρε γιος Συμεών καί κάνει λόγο γιά τόν γιασμό τολου σώματος, το λου νθρώπου. Καί θά εμαστε μακάριοι, ἐάν τά καταλάβουμε ατά σωστά καί παραδοθομε στή χάρη τοΘεο καί πιτρέψουμε στόν Θεό νά δουλέψει μέσα μας, γιά νάμς κάνει πως κενος γνωρίζει.

Θεός μπορε τόν κάθε νθρωπο νά τόν κάνει γγελο, νάτόν κάνει θεό, νά τόν κάνει Χριστό, ταν παραδοθε σ᾿ ατόν, λλά κατά τό πνεμα τν Πατέρων, καί χι πως νομίζει καθένας καί πως θά φιλοσοφήσει καθένας. Δυστυχς, πάρχουν χριστιανοί πού χρησιμοποιον χωρία καί πό τόν γιο Συμεών καί πό τόν πόστολο Παλο, λλά καί λλα σχετικάχωρία, πού βρίσκουν καί στήν γία Γραφή καί στούς Πατέρες, καί στηριζόμενοι σ᾿ ατά παραδίδουν τόν αυτό τους στήν μαρτία. Καί ο θεόφοβοι, κάνοντας τήν μαρτία, χρησιμοποιώντας, πως επα, κάποια χωρία ντελς-ντελς πεπλανημένα καί παρερμηνευμένα, νομίζουν τι γιασμός καίκοινωνία μέ τόν Θεό εναι τό νά ζον μέσα στήν μαρτία.

Θά μιλήσω πιό συγκεκριμένα. πιό μεγάλη μαρτία εναι βέβαια φιλαυτία· γάπη δηλαδή το αυτο μας. Ατή εναι ρίζα τς μαρτίας. Καί κδηλώνεται ατή μαρτία ς φιληδονία, ς φιλοδοξία καί ς φιλαργυρία. λλο εναι φιληδονία, λλο εναι φιλαργυρία καί λλο εναι φιλοδοξία. Φιληδονία εναι ναζήτηση τς εχαριστήσεως, καί κυρίως κανοποίηση τν σαρκικν πιθυμιν. Φιλοδοξία: μήν τυχόν νθρωπος ταπεινωθε, μήν τυχόν στερήσει, μήν τυχόν μειωθε. Φιλαργυρία: νθρωπος θέλει νά χει. Μαζεύει χρήματα κτήματα δέν ξέρω τί. Θέλει νά ασθάνεται τι χει. Καί ο τρες ατές μαρτίες πηγάζουν πό τή φιλαυτία, πό τήν γάπη τοαυτο μας. ατονόμηση το αυτο μας κφράζεται κυρίως ς γάπη το αυτο μας, καί γίνεται πλέον φιλαυτία. Λές τι γαπς τόν Θεό τι γαπς τούς νθρώπους. Ατά εναι παραμύθια. μα ζε μέσα σου φιλαυτία, δέν μπορες νάγαπς κανέναν. γαπς τόν Θεό, νόσ ξυπηρετεται αυτός σου· γαπς τόν λλο, νόσ ξυπηρετεται αυτός σου. Πρέπει νά νεκρωθε φιλαυτία, γιά νά κινηθε ψυχή πρός τόν Θεό, γιά νά γαπήσει ψυχή τόν Θεό.

Δέν εναι δύσκολο στούς νθρώπους νά διαβάζουν κείμενα πως ατό το γίου Συμεών, νά φιλοσοφον καί νά τούς ρέσουν ατά τά πράγματα. λλά κανείς μως δέν κάνει γώνα ναντίον τς φιλαυτίας, κτός πό κείνους πού εναι «τεταγμένοι ες ζωήν αἰώνιον»,#13 ς τό πομε τσι, καί οποοι κολουθον τούς Πατέρες καί στρώνονται κάτω καίγωνίζονται καί πηγαίνουν κόντρα στήν μαρτία καί πηγαίνουν κόντρα στά λαττώματα καί πηγαίνουν κόντρα στά πάθη τους καί στίς δυναμίες τους, πως κριβς τά επε Κύριος, πως τά επαν ο πόστολοι, πως τά ζησαν λοι ο γιοι. Ο λλοι πλς φιλοσοφον, χωρίς νά πειράζουν τήν μαρτία, προπαντός τή φιλαυτία, καί, πό δ τό χουν, πό κε τό χουν, παραδίδονται σέ πορνεες καί σέ τέτοιες μαρτίες, καί μάλιστα κάνουν τίς μαρτίες ατές κατά ναν τέτοιο τρόπο, πως γινόταν ερά πορνεία τόν παλιό καιρό, πού ο νθρωποι λάτρευαν κάποιους θεούς κάνοντας ατή τήν μαρτία. Μερικοί φθάνουν σήμερα μέχρις ατο το σημείου. Νά φυλάγει Θεός.

χι. Δέν εναι τσι. Δέν εναι. Τά λόγια το γίου Συμεών καθόλου δέν ννοον ατό τό πράγμα. νθρωπος το Θεοτελείως-τελείως ποκόπτει κάθε σχέση μέ τήν μαρτία, ποία εναι φιλαυτία, καί κδηλώνεται ς φιλοδοξία, ς φιληδονία, ς φιλαργυρία. Δέν πάρχει Πατήρ τς κκλησίας, δέν πάρχει γιος τς κκλησίας πού δέν κανε ατόν τόν γώνα κατά τς μαρτίας. Ο γιοι δέν φιλοσοφοσαν πλς οτε πλς θεολογοσαν. καναν γώνα καθημερινό, πως λέει πόστολος Παλος, μέχρις αματος ναντίον τς μαρτίας.14 Στίς μέρες μας πάρχουν χριστιανοί ο ποοι φιλοσοφον, θεολογον ξωτερικά, λλά στήν οσία μως ζον μέσα στήν μαρτία. Νά φυλάξει Θεός πό τέτοιες θεολογίες, νά φυλάξει Θεός πό τέτοιες φιλοσοφίες, νά φυλάξει Θεός πό τέτοιες πνευματικότητες.

***

Καί συνεχίζει γιος:

Κιν τόν πόδα καί, δού, στράπτει ς κενος·

Κιν τό πόδι μου, καί νά, στράφτει πως κενος.

Κιν τό πόδι μο το θλίου, πως επε παραπάνω, τορυπαρο, πού μως μέ δέχεται Χριστός καί μέ γιάζει, καί τόπόδι μου στράφτει πως Χριστός.

μή επς, τι βλασφημ, λλ᾿ πόδεξαι τατα

καί τ Χριστ προσκύνησον τοιοτόν σε ποιοντι!

Μήν πες τι βλασφημ λέγοντας ατά, λλά νά τά δεχθες ατά

καί νά προσκυνήσεις τόν Χριστό, ποος σέ κάνει τέτοιον.

Δηλαδή, σέ δέχεται, νώνεται μαζί σου, σο μεταδίδει τήθεϊκή νέργεια, σέ θεώνει, σέ κάνει ,τι εναι καί ατός.

Ε γάρ καί σύ θελήσειας, μέλος ατο γενήσ,

καί οτω μέλη παντα νός μν κάστου

μέλη Χριστο γενήσονται, καί Χριστός μν μέλη,

καί πάντα τά σχήμονα εσχήμονα ποιήσει

κάλλει θεότητος ατά κατακοσμν καί δόξ,

καί γενησόμεθα μο θεοί Θε συνόντες,

σχημοσύνην σώματος λως μή καθορντες,

λλ᾿ λοι λ σώματι Χριστ μοιωθέντες,

καί μέλος καστον μν λος Χριστός πάρξει.

Γιατί κι σύ ἐάν θελήσεις, θά γίνεις μέλος το Χριστο,

καί τσι λα τά μέλη το καθενός μας

θά γίνουν μέλη το Χριστο, καί Χριστός τά μέλη τά δικάμας·

καί λα κενα γιά τά ποα νιώθουμε ντροπή θά τά κάνει επρεπή

καί θά τά στολίσει μέ τήν μορφιά τς θεότητος καί μέ τήδόξα,

καί θά γίνουμε θεοί, καθώς θά εμαστε μαζί μέ τόν Θεό.

Καθόλου πιά δέν θά βλέπουμε στό σμα μας ,τι μς κανε νά ντρεπόμαστε,

λλά θά εμαστε λοι μοιοι μέ λο τό σμα το Χριστο,

καί κάθε δικό μας μέλος θά εναι λος Χριστός.

15-10-1995