Τοῦ ἁγίου μάρτυρος Νέστορος
Ἐπιτελούσαμε χθές τή μνήμη τοῦ μεγαλομάρτυρος ἁγίου Δημητρίου, καί σήμερα ἐπιτελοῦμε τή μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Νέστορος, ὁ ὁποῖος ἐχρημάτισε μαθητής τοῦ ἁγίου Δημητρίου, καί μέ τήν εὐχή του νίκησε τόν Λυαῖο καί μαρτύρησε καί αὐτός.
Καθώς λοιπόν γιορτάζουμε τήν ἑορτή τῶν μαρτύρων καί καθώς βλέπουμε κάθε μέρα ὅτι οἱ χριστιανοί τῶν ἡμερῶν μας –ἐμεῖς οἱ σημερινοί χριστιανοί– μᾶλλον δέν ἔχουμε πάρει σωστά τά πράγματα, καί εὔκολα ἀποκάμνουμε, εὔκολα κουραζόμαστε, εὔκολα χάνουμε τό θάρρος, εὔκολα χαλαρώνουμε καί εἴμαστε ἕτοιμοι νά ἐγκαταλείψουμε τόν ἀγώνα, θά ἤθελα νά παρακαλέσω τήν ἀγάπη ὅλων μας νά τό προσέξουμε αὐτό τό θέμα.
Μιά ζωή ἔχουμε νά ζήσουμε· δέν ἔχουμε ἄλλες ζωές. Τή χάσαμε αὐτήν; Τή χάσαμε γιά πάντα. Καί καλό εἶναι νά μήν πάρουμε χαλαρά τήν ὅλη ὑπόθεση, ἀλλά κάθε μέρα ὁ ζῆλος μας νά αὐξάνει, νά μεγαλώνει, μέχρι σημείου πού νά εἴμαστε πρόθυμοι νά θυσιάσουμε καί τή ζωή μας. Αὐτό ἔκαναν οἱ μάρτυρες.
Στούς μάρτυρες δέν βλέπουμε μέ τόν καιρό νά χαλαρώνουν, νά κουράζονται, νά ἀποθαρρύνονται καί νά εἶναι ἕτοιμοι νά ἐγκαταλείψουν τόν ἀγώνα. Ἴσα-ἴσα μέ τόν καιρό ἔχουν περισσότερο ζῆλο καί περισσότερη διάθεση νά ἀγωνιστοῦν, περισσότερο ζῆλο καί διάθεση νά μαρτυρήσουν. Ἔτσι τούς ἐμπιστεύθηκε ὁ Θεός τή χάρη του, καί μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ νίκησαν καί τούς ἐξωτερικούς ἐχθρούς καί τό κακό πού ὑπάρχει μέσα στόν ἄνθρωπο καί τόν διάβολο καί ἔλαβαν τόν στέφανο τοῦ μαρτυρίου. Ἔτσι ἔγιναν μάρτυρες.
Νά ἔχουμε ὑπ᾿ ὄψιν μας ὅτι ὁ διάβολος, πού ψάχνει νά βρεῖ στόν καθένα μας τό ἀδύνατο σημεῖο του, στούς πιό πολλούς βρίσκει αὐτό ὡς ἀδύνατο σημεῖο: νά μᾶς κάνει νά νιώθουμε κουρασμένοι, κατάκοποι, ἄκεφοι, χωρίς διάθεση, νά μᾶς κάνει νά νιώθουμε ὅτι δέν μποροῦμε, ὅτι δέν ἀντέχουμε ἄλλο. Καί αὐτό εἶναι πέρα γιά πέρα πειρασμός.
Ἄλλο εἶναι φυσιολογικά νά κουραστεῖ κανείς, ὁπότε φυσιολογικά, θά λέγαμε, ξεκουράζεται καί ἐπανέρχεται, καί ἄλλο νά νιώθει κουρασμένος ἕνεκα τῆς ἀνθρώπινης ἀδυναμίας –ὄχι τῆς ἀνθρώπινης ἀδυναμίας πού κουράζεται κανείς φυσιολογικά, ἀλλά τῆς τάσεως πού ἔχει κανείς μέσα του νά εἶναι φυγόπονος κτλ.– ἀλλά καί ἕνεκα πειρασμοῦ.
***
Στή ζωή, στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας ἔχουμε ὄχι λίγους οἱ ὁποῖοι, ἀφοῦ ἀγωνίστηκαν γιά καιρό καί ἀφοῦ, ὑποτίθεται, εἶχαν προχωρήσει, ἔπεσαν. Ἔπεσαν, διότι ραθύμησαν, διότι ἀφέθηκαν στήν ἀκεφιά καί στήν τάση αὐτή πού ὑπάρχει στόν ἄνθρωπο νά κουράζεται εὔκολα.
Θά ἐνθυμεῖστε τήν ἁγιογραφία πού παρουσιάζει τήν κλίμακα, ὅπως τή σκέφτηκε ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος πού ἔγραψε τό βιβλίο «Ἡ κλῖμαξ», τήν ὁποία οἱ ἁγιογράφοι τήν ἁγιογράφησαν, τήν ἱστόρησαν. Ἡ κλίμακα πηγαίνει πρός τόν οὐρανό, καί κάπου ἐκεῖ στό ἔσχατο σκαλοπάτι εἶναι ὁ Χριστός καί περιμένει τούς ἀναβαίνοντας. Καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης, ὡς ἡγούμενος, προτρέπει τούς μοναχούς νά ἀνεβαίνουν. «Ἀνεβαίνετε, ἀνεβαίνετε». Καί ἀνεβαίνουν, ἀλλά ἀρκετοί πέφτουν. Πέφτουν ἀπό τή σκάλα καί πέφτουν μέσα στό στόμα τοῦ δράκοντα.
Καί θά ἐνθυμεῖσθε ὅτι σέ κἀνά δυό σκαλοπάτια, εἰδικότερα σέ ἕνα σκαλοπάτι ἀρκετά ψηλά, ἔχει ἕναν μοναχό, ὁ ὁποῖος σάν νά κουράστηκε, σάν νά ἀθύμησε, καί καλοκάθησε. Δέν ἀνεβαίνει, ἀλλά κάθησε, καί ἕτοιμος εἶναι ὁ διάβολος νά τόν ἐπηρεάσει, νά τόν ἁρπάξει καί νά τόν γκρεμίσει ἀπό κεῖ. Κάτι πού ἀσφαλῶς ἔκανε σέ ἄλλους πιό μπροστά καί τό πέτυχε.
Νά ξέρουμε ὅτι ὁ διάβολος θέλει πάρα πολύ νά μᾶς κάνει νά ἀθυμήσουμε, νά νιώσουμε ὅτι κουραστήκαμε. Ὅπως ἐπίσης, ὅταν ἐμεῖς ἀπό δική μας, ἄς ποῦμε, αἰτία καί ἀδιαφορία ἀθυμήσουμε καί δείξουμε ὅτι κουραστήκαμε, νάτος ὁ διάβολος ἔρχεται. Δηλαδή, καί ὁ ἴδιος προσπαθεῖ νά μᾶς κάνει νά νιώσουμε ἔτσι καί νά ἀποθαρρυνθοῦμε, νά ἀφήσουμε τόν ἀγώνα, καί νά σταθοῦμε ἐκεῖ καί νά χαθοῦμε, ἀλλά καί ὅταν ἀπό δική μας αἰτία πάθουμε κάτι τέτοιο, ἐκεῖνος παραφυλάγει.
Κανέναν ἄλλο ἴσως δέν πειράζει τόσο ὁ διάβολος καί κανέναν ἄλλο δέν τόν ἔχει τόσο στό χέρι του καί δέν τόν ἐπηρεάζει τόσο, ὅσο τόν ἀθυμοῦντα, τόν ἄκεφο, τόν χαλαρό, τόν κουρασμένο.
Ἐνθυμεῖσθε πού ὁ ἅγιος Ἀντώνιος προέτρεπε τούς μοναχούς νά εἶναι χαρούμενοι καί νά ἔχουν αὐτή τήν καλή διάθεση καί αὐτόν τόν ζῆλο, τονίζοντάς τους ὅτι, ὅταν ἀθυμοῦν, ὅταν εἶναι ἄκεφοι, ὁπωσδήποτε ὁ διάβολος τούς πλησιάζει εὐκολότερα καί εὐκολότερα μπορεῖ νά τούς ἐπηρεάσει.
Παρακαλῶ λοιπόν, ἀδελφοί μου, ἀκόμη μιά φορά, ὅσο κι ἄν τυχόν φανεῖ παράξενο ἤ ὅσο κι ἄν τυχόν δέν ἔχουμε αὐτή τή διάθεση, σήμερα, αὐτή τήν ὥρα, ὅλοι μας χωρίς ἐξαίρεση νά ἀρχίσουμε ἀπό τήν ἀρχή.
Καθόλου νά μή μᾶς ἐπηρεάσει ἡ ὁποιαδήποτε κατάστασή μας μέχρι αὐτή τή στιγμή, ἡ ὁποιαδήποτε τυχόν ἀποθάρρυνση, ἡ ὁποιαδήποτε ἀποτυχία. Καθόλου νά μήν μᾶς ἐπηρεάσουν.
Ἴσα- ἴσα καί τά ἀρνητικά στοιχεῖα περισσότερο νά μᾶς παρακινήσουν στό νά βάλουμε μιά ἀρχή, καθώς ὅλο καί πλησιάζουμε πρός τόν χειμώνα, πού εἶναι ἀκριβῶς ἡ περίοδος τοῦ μεγαλύτερου ἀγώνα, καθώς πλησιάζουμε καί πρός τίς μεγάλες γιορτές, καί καθώς, ὅπως εἴπαμε καί στήν ἀρχή, γιορτάζουμε αὐτές τίς ἡμέρες εἰδικότερα ἐμεῖς ἐδῶ στήν Θεσσαλονίκη ὅλους τούς ἁγίους, ὅλους τούς μάρτυρες καί ἰδιαίτερα τόν ἅγιο μάρτυρα Δημήτριο, τόν μυροβλύτη. Ὁ ὁποῖος ἅγιος ἔχει ἀκριβῶς αὐτό τό χαρακτηριστικό, ὅτι ἀπό τή στιγμή πού γνώρισε τόν Χριστό δέν ἔκανε καθόλου πίσω, ἀλλά ὅλο-ὅλο πήγαινε πρός τά μπρός μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς του, μέ ὅλη τή διάθεσή του.
Καί ἀξιώθηκαν καί οἱ δύο, ὁ ἅγιος Δημήτριος, νεώτατος, καί ὁ ἅγιος Νέστωρ, νεώτατος κι ἐκεῖνος, νά λάβουν τόν στέφανο τοῦ μαρτυρίου καί νά δοξάζονται αἰώνια καί νά ἀνοίξουν καί αὐτοί τόν δρόμο, στόν ὁποῖο καλούμαστε ὅλοι, καί δέν ἐξαιρεῖται κανείς.
Καί δέν εἶναι ὁ δρόμος τῆς ἁγιότητος, ὁ δρόμος τῆς σωτηρίας πολυτέλεια, οὔτε γιά ὁρισμένους, ἀλλά γιά ὅλους μας. Καί εὔχομαι μέ ὅλη τή διάθεσή μας, μέ ὅλο τόν ζῆλο μας νά μποῦμε στόν δρόμο αὐτόν, ἀκριβῶς βάζοντας σήμερα μιά καινούργια ἀρχή.
27-10-1990